Page 171 - เพชรพระอุมา เล่ม 1
P. 171

171



                            “โลงอกไปที!”

                            เชษฐาครางออกมาพรอมกับเหยียดกายบิดตัวอยางสุดแสนจะเมื่อยลา  หันมามองดูหนา

                   พรานใหญ ซึ่งบัดนี้พอจะมองเห็นกันไดถนัด แลวโคลงหัวอยางผิดหวัง
                            “เปนอันวาเราฟาวลสําหรับคืนนี้”

                            “ประเดี๋ยวคุณไชยยันตกับพรานของผมก็คงจะมาหรอกครับ  เราออกไปนั่งพักกันที่โขด

                   หินนั่นดีกวา หมดระยะที่จะตองเฝากันแลวชวงหนึ่ง”

                            ทั้งสองตางลุกขึ้นยืน  ออกมาจากโพรงโคนไมที่นั่งซุมอยูตลอดทั้งคืน  สูดลมหายใจเขา
                   เต็มปอด สลัดแขนขาดวยความเมื่อยขบ และพักนั่งสูบบุหรี่คุยกันเบาๆ บนโขดหิน หางจากศพอัน

                   เปนเหยื่อลอเล็กนอย  ตะวันเริ่มจะกลาขึ้นเปนลําดับ  พอแสงแดดเริ่มสอง  พวกแมลงวันซึ่งไมทราบ

                   วามาจากไหน  ก็พากันบินหึ่งมาตามที่กองเลือดและศพ  หยอดไขขังไวแลดูเปนกระจุกขาวเต็มไป
                   หมด นาขนลุก



                            ครึ่งชั่วโมงตอมา ก็มีเสียงกูเรียกลวงหนาเขามากอน รพินทรปองปากกูตอบออกไป อึดใจ
                   เดียว  พวกที่แคมปกลุมใหญก็ปรากฏตัวขึ้น  เกิดเดินนําหนาไชยยันต  และดารินสาวเทาตามหลังมา

                   อยางรวดเร็ว  ถัดจากนั้นก็เปนบุญคํา  จัน  เมย  หัวหนาลูกหาบ  และพวกลูกหาบที่ติดตามมาดวยอีก

                   สามคน

                            ทั้งหมดพากันเดินตรงเขามาอยางรวดเร็วพรอมกับสงเสียงทักทายแซด  บรรยากาศยังเต็ม
                   ไปดวยความตื่นเตนสยองใจ

                            “ไมไดผลเหรอ?”

                            ไชยยันตรองถามเขามากอนที่ตัวจะถึง   เชษฐาโคลงศีรษะรับกระติกกาแฟจากมือของ

                   นองสาวที่เอามาฝาก ยกขึ้นดื่มกลั้วคออันแหงผาก
                            “มีแตอีเห็นกับชาง  อีเห็นเขามาแทะศพเมื่อตอนตีสองกวา  ๆ  เกือบซัดตูมเขาใหเสียแลว

                   นึกวาไอกุด  ดีแตคุณรพินทรหามไวเสียทัน  ตอนใกลรุงนี่เอง  ชางมาสวนสนามอยูฟากโนน  นั่ง

                   เขาฌานกันแทบจะไมยอมหายใจ”
                            เกิด  จัน  บุญคํา  และเมย  เขาไปรุมลอมอยูที่รพินทร  เพื่อซักถามและหารือกัน  พวกนั้น

                   รายงานวาเหตุการณทางแคมปเมื่อคืนที่ผานมาปกติเรียบรอยดีทุกอยาง  และขณะนี้มอบหนาที่ให

                   เสยกับแงซายควบคุมแคมปไว สวนดารินเดินพิจารณาไปรอบๆ แลวมาหยุดสํารวจอยูที่ซากศพของ

                   ลูกหาบอันแสนทุเรศ ดวยความอเนจอนาถใจ หลอนดูอยูไมไดนานนัก ก็ถอยหางออกมารวมกลุม
                            ทั้งหมดพูดคุยกันอยูครูใหญ   รพินทรก็สั่งใหพรานของเขากับพวกลูกหาบที่มาดวย

                   ชวยกันขัดหางขึ้นอยางเรงรีบบนคบไมใหญชัยภูมิเหมาะตนหนึ่ง  ซึ่งมีพวกเฟรนและกาฝากขึ้นอยู

                   เปนเครื่องบังไพรอําพรางตาไปในตัว  สําหรับใหไชยยันตกับเกิดขึ้นนั่งเฝาผลัดเวรตอไป  แตกอนที่
                   พวกนั้นจะแยกกันไปตัดไม ม.ร.ว.หญิงดารินก็พูดโพลงขึ้นวา



                   [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)
   166   167   168   169   170   171   172   173   174   175   176