Page 171 - เพชรพระอุมา เล่ม 1
P. 171
171
“โลงอกไปที!”
เชษฐาครางออกมาพรอมกับเหยียดกายบิดตัวอยางสุดแสนจะเมื่อยลา หันมามองดูหนา
พรานใหญ ซึ่งบัดนี้พอจะมองเห็นกันไดถนัด แลวโคลงหัวอยางผิดหวัง
“เปนอันวาเราฟาวลสําหรับคืนนี้”
“ประเดี๋ยวคุณไชยยันตกับพรานของผมก็คงจะมาหรอกครับ เราออกไปนั่งพักกันที่โขด
หินนั่นดีกวา หมดระยะที่จะตองเฝากันแลวชวงหนึ่ง”
ทั้งสองตางลุกขึ้นยืน ออกมาจากโพรงโคนไมที่นั่งซุมอยูตลอดทั้งคืน สูดลมหายใจเขา
เต็มปอด สลัดแขนขาดวยความเมื่อยขบ และพักนั่งสูบบุหรี่คุยกันเบาๆ บนโขดหิน หางจากศพอัน
เปนเหยื่อลอเล็กนอย ตะวันเริ่มจะกลาขึ้นเปนลําดับ พอแสงแดดเริ่มสอง พวกแมลงวันซึ่งไมทราบ
วามาจากไหน ก็พากันบินหึ่งมาตามที่กองเลือดและศพ หยอดไขขังไวแลดูเปนกระจุกขาวเต็มไป
หมด นาขนลุก
ครึ่งชั่วโมงตอมา ก็มีเสียงกูเรียกลวงหนาเขามากอน รพินทรปองปากกูตอบออกไป อึดใจ
เดียว พวกที่แคมปกลุมใหญก็ปรากฏตัวขึ้น เกิดเดินนําหนาไชยยันต และดารินสาวเทาตามหลังมา
อยางรวดเร็ว ถัดจากนั้นก็เปนบุญคํา จัน เมย หัวหนาลูกหาบ และพวกลูกหาบที่ติดตามมาดวยอีก
สามคน
ทั้งหมดพากันเดินตรงเขามาอยางรวดเร็วพรอมกับสงเสียงทักทายแซด บรรยากาศยังเต็ม
ไปดวยความตื่นเตนสยองใจ
“ไมไดผลเหรอ?”
ไชยยันตรองถามเขามากอนที่ตัวจะถึง เชษฐาโคลงศีรษะรับกระติกกาแฟจากมือของ
นองสาวที่เอามาฝาก ยกขึ้นดื่มกลั้วคออันแหงผาก
“มีแตอีเห็นกับชาง อีเห็นเขามาแทะศพเมื่อตอนตีสองกวา ๆ เกือบซัดตูมเขาใหเสียแลว
นึกวาไอกุด ดีแตคุณรพินทรหามไวเสียทัน ตอนใกลรุงนี่เอง ชางมาสวนสนามอยูฟากโนน นั่ง
เขาฌานกันแทบจะไมยอมหายใจ”
เกิด จัน บุญคํา และเมย เขาไปรุมลอมอยูที่รพินทร เพื่อซักถามและหารือกัน พวกนั้น
รายงานวาเหตุการณทางแคมปเมื่อคืนที่ผานมาปกติเรียบรอยดีทุกอยาง และขณะนี้มอบหนาที่ให
เสยกับแงซายควบคุมแคมปไว สวนดารินเดินพิจารณาไปรอบๆ แลวมาหยุดสํารวจอยูที่ซากศพของ
ลูกหาบอันแสนทุเรศ ดวยความอเนจอนาถใจ หลอนดูอยูไมไดนานนัก ก็ถอยหางออกมารวมกลุม
ทั้งหมดพูดคุยกันอยูครูใหญ รพินทรก็สั่งใหพรานของเขากับพวกลูกหาบที่มาดวย
ชวยกันขัดหางขึ้นอยางเรงรีบบนคบไมใหญชัยภูมิเหมาะตนหนึ่ง ซึ่งมีพวกเฟรนและกาฝากขึ้นอยู
เปนเครื่องบังไพรอําพรางตาไปในตัว สําหรับใหไชยยันตกับเกิดขึ้นนั่งเฝาผลัดเวรตอไป แตกอนที่
พวกนั้นจะแยกกันไปตัดไม ม.ร.ว.หญิงดารินก็พูดโพลงขึ้นวา
[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)