Page 166 - เพชรพระอุมา เล่ม 1

166

บุญคํากับพรานอีกสามคนของรพินทรพากันลุกขึ้นผละแยกยายกันไป ไชยยันตควาปน

ลุกขึ้นยืนหันไปทางนองสาวของเพื่อนสนิท
“ไปนอนกันเถอะนอย นั่งแกรวอยูก็ไมมีประโยชนอะไร พักผอนเอาแรงไวดีกวา ระยะที่

รพินทรกับเชษฐาดักเฝาอยูหางจากที่นี่ไมมากนักหรอก ถาไดยินเสียงปนเมื่อไหรก็รูเองแหละ”

“ฉันนอนไมหลับหรอก เธอไปนอนกอนก็แลวกัน”

“แลวเธอจะนั่งอยูทําไม?”

หญิงสาวยกมือทั้งสองขึ้นลูบใบหนา ยิ้มจางๆ
“นั่งตากลมพักสงบจิตใจอีกสักครู เหตุการณมันทําใหฉันตื่นเตนขวัญเสียไปหมดแลว ไม

ตองหวงหรอก ฉันมีแงซายนั่งเปนเพื่อนอยูนี่ เธอไปนอนพักเสียไป พรุงนี้จะตองตื่นไปเปลี่ยนเวร

เฝาแตเชาไมใชหรือ”
ไชยยันตพยักหนา ไมกลาวอะไรอีก ถือปนเดินดุมๆ หายเขาไปในกระโจมพัก

ดารินหักกิ่งไมแหงเล็กๆ ที่ถืออยูในมือโยนเขาไปในกองไฟ

“แงซายรูเรื่องเสือตัวนี้มากอนหรือเปลา ฉันหมายถึงรูวามันสะกดรอยตามคณะของเรามา

ตลอดเวลา”
หลอนเอยถามหนุมชาวดง ผูทําหนาที่เปนคนรับใชประจําแคมปขึ้นเบาๆ ยิ้มกวางๆ

ปรากฏขึ้นบนใบหนาสีทองแดงนั้น สบตาหลอนแวบเดียวก็หลบ ตอบเสียงต่ําลึก

“เมื่อบายวาน คณะของนายหญิงไปลาเลียงผา ผมอยูที่ริมหวย กําลังลอกหนังหมูปา ผม
เห็นมันหมอบอยูหลังโคนไทรใหญ พอผมเงยขึ้นพบตามันไมทันจะขยับตัว มันก็หลบ เขาไป

ตรวจดูพบรอยที่ย่ําน้ําไวบนโขดหิน นิ้วหายไปขางหนึ่ง”

“แปลวาเธอก็รูอยูลวงหนาแลวเหมือนกันซิ”

หลอนรองออกมาโดยเร็ว
แงซายไมตอบ ดุนฟนเพิ่มเติมเขาไปในกองไฟ

“เธอบอกพรานใหญใหรูใชไหมวาเธอเห็นอะไรที่ริมลําธารนั่น”

หนุมชาวดงผูลึกลับสั่นหัว

“เปลา ผมไมไดบอก ผูกองรูอยูแลววามันตามเรา และผูกองก็รูวาผมรู”
“แลวทําไมเธอไมบอกใหพวกเราไดรูตัวไวบาง ในเมื่อเธอเห็นสิ่งผิดปกติ อันนาจะเกิด

อันตรายขึ้นกับคณะของเราได”

“ผูกองสั่งผมไมใหบอกครับ”
เปนคําตอบอยางซื่อๆ จากอดีตนายทหารโจรกะเหรี่ยง หญิงสาวตวัดหางตาคอนอยาง

ฉุนๆ พูดหนักๆ ในลําคอ

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)