Page 164 - เพชรพระอุมา เล่ม 1

164

“เขาก็บอกแลววา เขาไมตองการจะใหพวกเราเสียขวัญ และเขาก็ทําหนาที่ครบถวนแลว

ไมมีอะไรบกพรอง โดยการใหความคุมกันเราอยางแข็งแรง ตลอดจนเตือนใหเราระวังตน ไมให
ออกไปเดินเพนพานพนหูพนตาของเขา เธอนั่นแหละยังอวดดีไมเชื่อฟงคําตักเตือนของเขา ชอบฝา

ฝนดีนัก นี่ยังดีนะที่ลูกหาบรับเคราะหไปแทน มันจะรายกาจสักขนาดไหน ถาหากแทนที่จะเปน

ลูกหาบ กลายเปนพวกเราคนใดคนหนึ่ง ถูกมันลากไปเสียกอน ซึ่งในระหวางพวกเราสามคนนี่ ฉัน

ก็คิดวานาจะเปนเธอมากที่สุด เพราะเธอชอบเดินเลนลอยชายออกไปนอกแคมปคนเดียวเสมอ เขา
หามก็กลับชวนทะเลาะเสียอีก เรื่องมันเปนยังงั้น เปนไง คราวนี้พอจะนึกออกแลวหรือยังวา ทําไม

รพินทรถึงบนหนักอกหนักใจเสียหนักหนา ในกรณีที่เธอชอบฝาฝนคําเตือนของเขา”

ดารินเงียบกริบไป นั่งเอามือรองคาง กัดเล็บ เหมอมองดูแสงไฟที่แลบเลียอยูในกอง

หลอนกําลังนึกถึงภาพของตนเอง ที่แอบลงไปเลนน้ําคนเดียวในลําธารเมื่อตอนบายนี้ และรพินทร
ตามลงไปเกิดเปนปากเสียงกันขึ้น จนกระทั่งชางแมลูกออนโผลออกมาสรางเหตุการณตื่นเตนขึ้น

สมมติวาในขณะนั้นถาพรานใหญตามลงไปไมทัน หรือถาหากวากอนหนานั้น เจาเสือรายผีสิงยอง

มาคอยดักหลอนอยูกอน อะไรจะเกิดขึ้น?”
หญิงสาวใจหาย เมื่อหวนคิดไดเชนนั้น

“นี่บุญคํากับพวกที่ไปเอาวัวแดงยังไมกลับมาอีกรึ?”

ไชยยันตถามขึ้น กวาดสายตาไปรอบๆ แลวมองไปยังแงซายผูนั่งสงบเฉยอยู

“ยังครับ เจานาย”
หนุมชาวดงผูลึกลับตอบหวนๆ ในลําคอ พอขาดเสียงของแงซาย ก็มีเสียงกูเรียกแววใกล

เขามาพรอมกับเสียงลอเกวียนบดออด พวกทุกคนในแคมปที่กําลังจับกลุมกันอยูเปนวงใหญ ก็พา

กันตื่นตัวขึ้นกูรับออกไปเพียงไมกี่อึดใจ ก็มีเสียงคุยกันเอะอะลั่นเขามากอน ตอจากนั้นบุญคํา จัน

ลูกหาบอีก 6 คน พรอมกับเกวียนที่บรรทุกวัวแดง ซึ่งชําแหละเรียบรอยแลว ก็โผลเขามาถึง คน
เหลานั้นหารูไมวาระหวางที่พวกตนแยกไปชําแหละวัว ซึ่งเชษฐายิงลมไปเมื่อตอนพลบค่ํานั้น ได

เกิดอะไรขึ้นทางแคมป แตก็ไดรับการบอกเลาใหรูเรื่องภายในไมกี่อึดใจ ตางพากันตกตะลึงพรึง

เพริดไป ซักถามกันแซดไปหมด ไมมีใครหันมาสนใจกับวัวที่ชําแหละบรรทุกมาบนเกวียนนั้นเลย
เพราะมัวแตตื่นเตนอยูในเหตุราย

ไชยยันตสั่งใหแงซายไปเรียบบุญคํากับจัน ผูเพิ่งจะมาถึงเขามาพบ เกิดกับเสยก็เลยตาม
เขามาดวย พรานทั้งสี่ของรพินทร เขามานั่งเรียงรายอยูหนากองไฟใกลๆ กับไชยยันตและดารินผูนั่ง

อยูกอนแลว

“บุญคํากับจันรูเรื่องแลวไมใชหรือ วาเกิดเหตุรายอะไรขึ้น”

ไชยยันตพูดขึ้น บุญคํากับจันมองดูหนากัน
“ครับ ผมคิดไมถึงเลย ลูกหาบของเรามันคะนองเอง ไมยอมเชื่อคําสั่งของคุณรพินทร”

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)