Page 163 - เพชรพระอุมา เล่ม 1

163

“ไมตองหวงหรอกนา ถาเขานั่งอยูคนเดียวก็เปนอีกเรื่องหนึ่ง แตนี่รพินทรอยูดวยทั้งคน

จะตองกลัวอะไร สําหรับฉันหวงอยูอยางเดียวเทานั้น คือกลัวสองคนนั่นจะนั่งคอยเมื่อยเปลาตลอด

ทั้งคืน โดยที่ไอกุดไมวกกลับมาที่เหยื่อของมัน”
ม.ร.ว.หญิงดารินเริ่มกระสับกระสาย ลุกขึ้นเดินหักนิ้วมือตนเองวนไปเวียนมาอยูรอบ

กองไฟ แลวก็มาหยุดยืนอยูตรงหนาของไชยยันต เคาหนาเต็มไปดวยริ้วรอยวิตก

“ฉันไมเห็นดวยเลย”

หลอนบน เมมริมฝปาก
“ถาขัดหางก็ไปอยางหนึ่ง นี่มีอยางหรือ นั่งอยูกับพื้นดินเดียวกับมัน มันจะดอดมาทาง

ไหนเมื่อไหรก็ไมรู ก็ดูแตเจาคนตายกับเพื่อนของมันซิ นั่งดักยิงหมูปาอยูดวยกันสองคนแทๆ มันยัง

ยองมาขย้ําลากเอาไปเสีย ตาพรานของเราคนนั้น เมื่อเขาจะถือวามือเขาแนก็ควรใหเขาเฝาไปคน
เดียวซิ ธุระอะไรที่พี่ใหญจะตองไปนั่งอยูดวย”

“ความจริงรพินทรก็ตองการนั่งเฝาคนเดียวนั่นแหละ”

ไชยยันตตอบเสียงต่ําๆ

“แตมันเปนความตองการของเชษฐาเอง ซึ่งมันก็ควรจะเปนอยางนั้น เชษฐาเปนหัวหนา
คณะเดินทางในครั้งนี้ เสือลากเอาลูกหาบในคณะไปกิน จะปลอยใหเปนหนาที่ของพรานอยางเดียว

มันก็ไมถูก พวกลูกหาบทั้งหลายจะหมิ่นน้ําใจเราได พี่ชายของเธอเปนคนอยางนี้ เธอก็รูนิสัยเขาดี

อยูแลว ถึงเขาไมนั่งกับรพินทรในคืนนี้ ฉันก็จะนั่งแทน รวมความวาจะตองมีพวกเราคนใดคนหนึ่ง

รวมอยูในการปราบไอเสือรายตัวนี้ใหได ไมใชโยนหนาที่ไปใหรพินทรคนเดียว และเมื่อรพินทรนั่ง
ซุมดักยิงอยูกับพื้น เราก็ตองนั่งในลักษณะเดียวกับเขา เสี่ยงอยางไรก็เสี่ยงดวยกันอยางนั้น มายงั้น

เราจะเปนนายจางรวมเดินทางไปกับเขาไดยังไง ฉันบอกเธอแลววา ไมตองวิตกไปหรอก เชษฐามือ

ดีพอที่จะไววางใจไดทีเดียว โดยเฉพาะอยางยิ่งเมื่อมีรพินทรคอยเปนพี่เลี้ยงอยูดวยอยางนี้ ก็เบาใจ
ไดสนิท มีแตวาไอเสือผีสิงนั่นจะไหวทันไมยอมเขามาเสียมากกวา”

ดารินควักบุหรี่ออกมาจุดสูบ แลวโยนซองมาใหเพื่อนชาย หลอนทรุดตัวลงนั่งบนขอน

ไมตามเดิม คิ้วงามทั้งสองขมวด พูดตอมาอยางไมหมดกังวล
“ถึงยังไงมันก็นาหวาดเสียว และเสี่ยงเกินกวาเหตุอยูดี ไอวิธีดักยิงเสือโดยอยูบนพื้นดิน

เดียวกับมันนี่นะ อีกอยางหนึ่งจนกระทั่งเดี๋ยวนี้ ฉันก็อานอีตาพรานของเราคนนี้ไมออกเลย เขาเปน

คนยังไงกันแนนะ มีอยางเรอะ ทั้งๆ ที่รูอยูแลววาเสือมันยองตามคณะของเรามาตลอดเวลา แทนที่

เขาจะบอกกลาวเตือนใหพวกเรารูตัวลวงหนาไวบางก็เปลา เงียบเฉยเสียงั้นแหละ กวาจะรูก็โนน
คาบเอาลูกหาบไปลากไสเสียแลว”

“เธอจะไปเอาโทษเขาในขอนี้ไมถูก”

ไชยยันตคานมา จุปากหามเบาๆ

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)