Page 161 - เพชรพระอุมา เล่ม 1

161

นักลาสัตวทุกคนยอมจะทราบดีวา ตอจากนั้นก็เปนเรื่องของการสงบสติอารมณนั่งรอ

ดวยประสาทที่ตื่นไวพรอม เปนการรอชนิดที่กําหนดเวลาแนนอนไมไดทีเดียว

เชษฐาควักบุหรี่ออกมาคาบ แตแลวก็ชะงักคลายจะนึกขึ้นมาได ขยับจะเก็บตามเดิม แต
รพินทรขีดไลทเตอรปองสงมาให

“สูบเถิดครับ ไมเปนไรหรอก ผมเชื่อวาขณะนี้มันคงไมไดปวนเปยนอยูในละแวกนี้แนๆ

ถามันจะยอนกลับมา ก็คงในราวใกลๆ รุง”

อดีตนายพันโท หัวหนาคณะเดินทางจุดสูบและสงไปใหเขาตัวหนึ่ง
“ถามจริงๆ เถอะ ตามความรูสึกของคุณ ไอกุดมันจะยอนมาในคืนนี้ไหม?”

“อยางที่ผมบอกแลวนั่นแหละครับ ถามันจะมาอีกครั้งก็ตอนตีสี่ตีหา โอกาสของเรามีอยู

ในระหวางนั้นเอง แตก็เปอรเซ็นตนอยเหลือเกิน มันฆาคนของเราอยางเจตนา ไมไดฆาเพราะหิว

เพราะฉะนั้น เรื่องการวกกลับมาที่ซาก จึงหวังไดนอยเหลือเกิน”
“รายกาจเหลือเกินนะ ไอเสือตัวนี้ ไหนคุณวาไอตัวเดียวกันนี่หรือ นี่คุณเคยนั่งซุมสองไฟ

ใหคุณอําพล แลวเขายิงพลาด”

“ครับ ไอตัวนี้แหละ เหตุการณมันเหมือนขณะนี้ไมมีผิด ผมกับคุณอําพลนั่งเฝาซากของ

คนที่มันกัดตาย ก็เปนคนของคุณอําพลนั่นแหละครับ ผมเปนคนสองไฟ คุณอําพลเปนคนยิง ผม
เตือนแกแลววาควรจะใชลูกซองดีกวา แตแกไมเชื่อ ลอดวย .470 ดับเบิ้ลไรเฟลของแก มันไดรับ

สมญาวา ‘ไอกุด’ มาตั้งแตครั้งที่คุณอําพลยิงนั่นแหละครับ คุณอําพลไดนิ้วขางหนึ่งของมันไปไวดู

เปนที่ระลึก ในขณะเดียวกับที่ใครตอใครอีกหลายคนก็ถูกมันกัดตายไมหยุด เวลาผมออกตามมัน
จริง มันก็หลบชนิดที่รอยก็ไมยอมใหเห็น นึกไมถึงเหมือนกันวา มาคราวนี้มันจะยองตามคณะของ

เรา ความจริงผมก็เพิ่งจะมารูตัวเมื่อคืนวานนี้เอง เพราะพบรอยที่ริมลําธาร และพรานของผมสองคน

ก็เห็นมันชัดๆ ทีเดียว พวกนั้นเพิ่งจะมาบอกผมเอาในตอนค่ํา”

“ตองฟาดมันใหอยู รพินทร ถายังไมไดตัว เรายังไมเดินทางตอ”

เชษฐาย้ําหนักแนนอีกครั้ง!

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)