Page 197 - เพชรพระอุมา เล่ม 1

197

การยอมเสี่ยงเลยจนนิดเดียว ในทางตรงขาม ถาหิวจัดหรือโกรธจัดมันจะยอมเสี่ยงชนิดไมนาเชื่อ

เหมือนกัน สัตวใหญแข็งแรงกวามันสักเพียงใดมันก็ไมละเวนที่จะเขาโจมตี ไมวาจะเปนซึ่งหนา ลับ
หลัง ยิ่งกวานั้นยังจัดวาเปนสัตวที่มีไหวพริบเลหเหลี่ยมเหนือกวาสัตวทุกชนิด ปญญาและเลหกล

ของมันเกินกวาที่เราจะคาดคิดไปถึงทีเดียว สามารถจะออกอุบายไดตางๆ นานา เพื่อจะหาทางเลน

งานเหยื่อของมัน รองเลียนเสียงเกง กวาง หรือสัตวเล็กอื่นๆ เพื่อจะหลอกจับกินไดทั้งนั้น หากิน
โดดเดี่ยวเพียงตัวเดียวก็ได หรือปะเหมาะถาเหยื่อของมันเกินกําลังที่จะจับไดดวยตัวเอง ก็อาจไป

ชักชวนเพื่อนฝูงมาชวยกันสกัดจับเปนทีมเวิรกแบบเดียวกับพวกหมาปา ผมเคยเห็นมากับตาแลว

เสือลายพาดกลอนสามตัวชวยกันเขาเลนงานชางแมลูกออน โดยสองตัวหลอกลอแมชางใหแลนไล

ออกหางลูก และอีกตัวหนึ่งดอดเขาไปกัดลูกชางในขณะที่แมชางเผลอ และในที่สุดมันก็เอาลูกชาง
ไปกินไดโดยวิธีหลอกลอดังกลาว คือพยายามกัดลูกชางใหตาย เมื่อแมชางเบื่อที่จะเฝาศพลูกชาง

แลว มันก็จะหวนกลับมากินซาก วายน้ําก็ได ขึ้นตนไมก็ชํานาญ เรามักจะคิดกันวาเสือที่ชอบอยูบน

ตนไมหรือปนตนไมได คือเสือดําหรือเสือดาวเทานั้น แตอันที่จริงเจาลายพาดกลอนก็เปนนักปน

ตนไมชั้นยอดเหมือนกัน เวนไวแตนิสัยของมันจะไมชอบปนตนไมเวลาปกติเทานั้น ถาจะพูดกันถึง
เรื่องความอํามหิต ก็รับรองไดเลยวา ไมมีสัตวชนิดใดจะอํามหิตเลือดเย็นมากไปกวาเสือ ขนาดที่ติด

กับหรือจั่นดักติดตีนอยู ถาเปนสัตวอื่นก็ตองยอมติดคาอยูเชนนั้น แตถาเปนเสือมันจะพยายามดิ้น

รนสุดฤทธิ์ที่จะกระชากตัวใหออกจากกับใหได ถาหมดความสามารถจริงๆ แลว มันจะทําอยางไร
ทราบไหมครับ?”

เชษฐากับไชยยันต หันมามองดูหนากันแลวสั่นศีรษะ รพินทรหัวเราะเบาๆ

“เปนเรื่องไมนาเชื่อ หรือคาดคิดมากอนทีเดียวครับ แตก็เปนความจริง คือมันจะกัดตีน
ขางที่ติดกับของมันใหขาดคาอยูกับเครื่องดักนั้น เอาตัวกระเสือกกระสนหนีรอดไปใหได โดยไม

คํานึงวามันจะไปตายที่ไหน หรือจะตองเสียขาไปเชนไร นี่แหละครับ เขาถึงมักจะเอาเสือมา

เปรียบเทียบกับคนที่ทําอะไรอยางเฉียบขาดรุนแรง โดยไมเกรงกลัวตอสิ่งใด น้ําใจเสือมันเปนเชนนี้

แหละ”
เชษฐา ไชยยันต และดาริน ตางอุทานออกมาอยางประหลาดใจ

“ตาย! อะไรกัน เสือนะรึยอมกัดตีนของมันใหขาดคาเครื่องดัก ก็ขาของมันเองแทๆ มัน

ไมกลัวเจ็บหรอกรึ”

ดารินรองเสียงแหลม ทําตาโต มองดูเขาอยางตื่นเตนฉงนฉงาย พรานใหญหัวเราะเรื่อยๆ
อยูในอาการเดิม

“ครับ ขาของมันแทๆ นั่นแหละ มันกลาและเหี้ยมพอที่จะยอมกัดขาของตัวเองทิ้ง เพื่อ

แลกกับอิสรภาพโดยการหนีไปใหพนจากเครื่องดักนั้น จะเปนอยางนี้ทุกตัวหรือเปลา ผมก็ไมกลา
ยืนยัน แตยืนยันไดวาเคยเห็นเจาลายพาดกลอนตัวหนึ่งยอมสละตีนขางหนึ่งของมันมาแลว โดยทิ้ง

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)