Page 202 - เพชรพระอุมา เล่ม 1

202

“โปงกระทิง?”

เชษฐาทวนคํา ขมวดคิ้ว สีหนาเริ่มปรากฏริ้วรอยกังวล กลัดกลุมแทนความราเริงแจมใส

ในขณะนี้ น้ําเสียงแหบต่ําลง
“โปงกระทิงที่คุณพูดนี้ใชไหม เปนตําแหนงครั้งสุดทายที่คุณพบเห็น ชด ประชากร หรือ

อนุชา นองชายของผม?”

แววขรึมปรากฏขึ้นที่ดวงตาสีเหล็กของจอมพราน เขายิ้มออกมาเล็กนอย ขณะที่ตอบ

อยางแชมชาชัดเจน
“ครับ โปงกระทิงที่เราจะเดินทางไปพรุงนี้แหละ คือสถานที่ที่ผมไดพบคุณ ชด

ประชากร กับพรานพื้นเมืองลาวโซงที่ชื่อหนานอิน หยุดพักเกวียนอยูที่นั่น กอนจะออกเดินทางหาย

เขากลีบเมฆไปโดยไมปรากฏขาวอีก”
ความเงียบปกคลุมไปชั่วขณะ รพินทรคงยังยืนนิ่งอยูที่หนาประตูเต็นทนั้น

“ไกลจากที่นี่มากไหม แลวเราจะใชเวลาเดินทางสักเทาไหร?”

ในที่สุด เชษฐาก็ถามมาเบาๆ

“ผมกะระยะทางไมถูกหรอกครับ ทางเดินในปาไมเหมือนกับทางธรรมดาทั่วไป แตจะใช
เวลาเดินตามสบายประมาณ 12 ถึง 15 ชั่วโมง ถาเราออกจากที่นี่ในตอนเชา ก็จะไปถึงที่นั่นหลัง

ตะวันตกดินไปแลว”

“ก็หางออกไปจากที่นี่ประมาณเทาตัว”

ม.ร.ว.ดารินเปรยขึ้นลอยๆ
“ก็ประมาณนั้นแหละครับ”

“เปนอันวาเราออกเดินทางพรุงนี้แนนอน เวลาหกโมงเชา”

ม.ร.ว.เชษฐาตัดสินใจสั่งมา พรานใหญกมศีรษะ

“ไดครับ ผมจะไดสั่งคนใหเตรียมพรอมไวภายในคืนนี้เลย พรุงนี้จะไดออกเดินทางได
โดยไมเสียเวลา ออ! ขอเรียนใหทราบเลยวา พรุงนี้ในเวลาเดียวกับที่เราออกเดินทาง ผมจะใหบุญคํา

กับลูกหาบคนหนึ่ง เอาหนังของไอกุดยอนกลับไปที่หนองน้ําแหงเพื่อสงตอใหคุณอําพลฟอก ตามที่

คุณชายตองการ คุณชายเขียนจดหมายถึงคุณอําพลเตรียมไวเลยนะครับ จะไดมอบใหบุญคําพรุงนี้”

“ตกลง ผมจะจัดการเขียนในคืนนี้แหละ บุญคํากับลูกหาบที่จะใหกลับไปหนองน้ําแหง
จะยอนมาสมทบกับขบวนของเราที่ไหน โปงกระทิงรึ?”

“ครับ ผมจะบอกเขาไวใหไปตามที่โปงกระทิง เพราะอยางนอยที่สุดเราก็จะตองพักแรม

ที่นั่น 3-4 คืน บุญคําตามไปทันอยางสบาย”

เมื่อนัดแนะตกลงกันเปนที่เขาใจเรียบรอย รพินทรก็ผละออกมาจากเต็นทของคณะ
นายจาง เรียกพรานพื้นเมืองคูใจของเขาทั้งสี่ และนายเมยหัวหนาลูกหาบเขามาพบ บอกใหทุกคน

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)