Page 201 - เพชรพระอุมา เล่ม 1

201

“ขณะนั้นทานมีเพียงดาบขัดหลังเลมเดียวเทานั้นครับ ทานบอกเหมือนกันวา ขณะนั้นตอ

ใหทานมีปน ทานก็คงไมยิงมัน เพราะนึกขันและเอ็นดูในความครึ่งฉลาดครึ่งโงอยางพิสดารของมัน

เปนที่สุด”
“ทานเลาใหคุณฟง เมื่อคุณยังเปนเด็กเล็กๆ อยูใชไหม?”

“เปนเด็กครับ แตไมถึงกับเล็กนัก อยางนอยก็โตพอที่จะเรียนชีวิตปากับทานไดเปนครั้ง

แรก ขณะที่เลา ก็เปนเวลาที่เรานั่งซุมรอดักยิงเสืออยูดวยกัน”

คําตอบของเขา ทําใหหญิงสาวตะแคงใบหนา เลิกคิ้วขึ้นนิดหนึ่งแลวเงียบไป
“วาแตในชีวิตคุณเคยยิงเสือมาแลวกี่ตัว?”

เปนคําถามจากไชยยันต

“ผมจําไมไดครับ จําไดแตเพียงวา เริ่มยิงมันตั้งแตอายุ 12 ขวบ แตเดี๋ยวนี้ผมไมใชนักลา
เสือเสียแลว ยกเวนแตในกรณีจําเปนที่เลี่ยงไมได ผมใชวิธีดักจับสงขายใหบริษัทของคุณอําพล

มาแลวไมต่ํากวา 30 ตัว ในระยะเวลา 2-3 ปที่แลวมา”

“มีทางที่จะใหพวกเราไดสนุกกับเกมนี้บางไหม ในโปรแกรมของคุณ ขอเพียงใหเปนเสือ

เทานั้น ไมจําเปนตองรายกาจขนาดไอกุดหรอก”

“ออ มีแนครับ ถาพวกคุณตองการอยางที่ผมเคยเรียนแลว ถาเราเดินทางไปถึง ‘หวยยาย
ทอง’ เปนไมผิดหวังที่จะไดยิงเสือแน”

รพินทรสนทนากับคณะนายจางของเขาอีกครูใหญ ก็เตือนใหทุกคนพักผอน ตัวเขาเอง
อําลาจะเดินออกไปจากเต็นทไป แตกอนที่รางของพรานใหญจะแหวกประตูเต็นทออกไป ม.ร.ว.

เชษฐาก็รองทักมา รพินทรชะงักหันกลับมา

“พรุงนี้เราจะออกเดินทางไมใชหรือ?”

“ก็แลวแตคุณชายซิครับ ถานึกสนุกในการที่จะลาสัตวเล็กตอไป เราจะตั้งแคมปอยูที่นี่อีก

คืนสองคืนก็ได”
เชษฐาหันไปหารือกับไชยยันตและดาริน ครูหนึ่งก็หันมาบอกวา

“เห็นจะพอกันทีกระมังสําหรับสัตวเล็ก เราปรึกษากันแลว มีสัตวอยูเพียงสามชั้นเทานั้น

ที่เราตองการ คือ เสือ กระทิง แลวก็ชาง เปนอันดับสุดทาย สัตวเล็กใหถือเปนผลพลอยไดใน
ระหวางทาง เฉพาะเพื่อเปนอาหารประจําวันเทานั้น”

พรานใหญกมศีรษะ

“ถางั้นพรุงนี้เราบายหนาขึ้น ‘โปงกระทิง’ เลยครับ ตอไปก็ขึ้น ‘หวยยายทอง’ แลวก็ ‘ปา

หวาย’ เสียเวลาอยางมากก็เห็นจะไมเกิน 2 อาทิตย กอนที่เราจะไปถึง ‘หลมชาง’ อันเปนสถานี

ปลายทาง จากนั้นเราจะไดเริ่มเดินทางจริงจังกันเสียที”

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)