Page 198 - เพชรพระอุมา เล่ม 1

198

ใหคาไวบนกับดักของผมที่งับติดตีนมัน ไมเคยปรากฏวามีสัตวชนิดใดเหี้ยมอํามหิตถึงขนาดนี้

แมแตพวกกระทิงหรือชาง”
“รายกาจจริงๆ ผมก็เพิ่งจะไดยินครั้งนี้เปนครั้งแรก”

ม.ร.ว.เชษฐาจุปากเบาๆ ครางออกมา ไชยยันตถามวา

“แลวเวลาคุณดักเสือเปนๆ เอามาขายใหคุณอําพล คุณมีวิธียังไง?”

“สวนมากก็ใชวิธีขุดหลุมตาขาย โดยใชเหยื่อละครับ หลุมที่จะใหมันตกลงไปก็มีลักษณะ

เหมือนหลุมพรางใชลอคนนี่เอง โดยขุดใหกวางลึกในทิศทางที่มันจะปรี่เขาใสเหยื่อ มีตาขายรองรับ
อยูเบื้องลาง ขางบนปากหลุมมีใบไมอําพรางไว พอมันหลนลงไปในหลุมกระทบตาขาย กระเดื่อง

กลที่ทําไวก็จะตวัดตาขายใหรวบเขาหากัน แลวหิ้วขึ้นมัดมันไวอยางแนนหนาที่สุด ลอยอยูเหนือ

พื้น นี่เปนวิธีเดียวที่จะดักเสือไดในสภาพที่ปลอดภัยเรียบรอยที่สุด เพราะมันไมมีกําลังที่จะออก
ฤทธิ์อะไรได พรานสมัยกอนเคยใชดักดวยกรง พอประตูกรงปด มันก็กระโจนดิ้นรนปะทะกรง

หนาตา เขี้ยว หรือเล็บของมันเองปนปเสียหายไปหมด เพราะการดิ้นรนตอสูเพื่อหาอิสรภาพของมัน

กลายเปนเสือมีตําหนิไป มันดิ้นอยางไมยอมคํานึงถึงตนเองเลยวา จะไดรับอันตรายอยางใด และวิธี
ดักดวยกรง พรานผูดักก็จะตองเสียเวลาขังทิ้งมันไวเชนนั้นนับเปนสิบๆ วัน เพื่อรอใหมันอดอาหาร

ออนแรงลงเต็มที่ แลวจึงสามารถเขามาทําการเคลื่อนยายได ถารีบดวนมาเคลื่อนยายกรงในทันทีที่

ดักได และเสือยังมีกําลังอยู มันจะดิ้นชนิดที่ถากรงไมพัง ตัวมันเองก็พัง สวนมากพอดักติดเขาก็ทิ้ง
มันไวเลยเปนเวลาหลายๆ วันอยางที่บอกแลว โดยไมจําเปนตองใหอาหารอยางใดทั้งสิ้น และจะไม

โผลเขาไปใหมันเห็นเกิดการตื่นกลัวตกใจยุยั่วใหมันคิดดิ้นรนขึ้นมา จนกวามันจะอดโซหมดกําลัง

จะตายมิตายแหลนั่นแหละ ไมตองไปสงสารวามันจะอดอาหารตาย เสืออยูไดนับเปนสิบๆ วันโดย

ไมตองกินอะไรเลย”
คณะนายจางฟงการบอกเลาของพรานใหญอยางทึ่งๆ

“พรานบางคนเคยบอกผมวา เสือมันมีนิสัยชอบสอดรูสอดเห็น จริงหรือเปลา?”

เชษฐาถาม รพินทรยิ้ม กมศีรษะรับ

“จริงครับ มันมีนิสัยอยากรูอยากทดลองอยูเสมอ ผิดกับสัตวอื่น”
“หมายความวาไง ที่วาเสือมันมีนิสัยอยากรูอยากทดลองนะ ลักษณะยังไงของมันแสดง

บอกใหเห็นชัดงั้นหรือ?”

ไชยยันตซัก มีความกระตือรือรนที่จะขอศึกษาเรียนรูอยางเต็มที่
“ที่วามันอยากรูอยากเห็นก็คือ เสือมักจะชอบสะกดตามหลังสัตวทุกชนิดแมกระทั่งคน

และคอยเฝาสังเกตอยูทุกขณะ โดยที่ไมจําเปนจะตองมีเจตนาเขาจูโจมทําราย สมมติวาคนเดินเขาปา

มันจะยองตามอยูหางๆ บางทีก็ออมไปสกัดดักอยูขางหนาโดยไมใหเรารูสึกตัว คลายๆ มันอยากจะรู
วาคนคนนั้นจะไปทําอะไรที่ไหน และในการยองตามดูของมันนี้ ไมไดหมายความวามันจะเลนงาน

คนเสมอไป อาจเพียงแคดูเฉยๆ เมื่อพอใจมันแลวมันก็ผละหลบไป นี่เปนอีกนิสัยหนึ่งที่ผิดจากสัตว

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)