Page 116 - Als doden een gezicht krijgen_Het DVI Team

DVI 16-10-2007 09:42 Pagina 116

tacten met juweliers. Maar toen ik de juwelen wilde wegsteken,
vond ik ze niet meer. Duizend angsten heb ik doorstaan. Elke
stap, elke beweging die ik die dag heb gemaakt, heb ik voor mijn
ogen herhaald. Ik ben teruggegaan naar de plaatsen waar ik die
dag was geweest, heb geprobeerd om elke seconde weer voor de
geest te halen... Om uiteindelijk uitgeput in bed te kruipen. Dit
verhaal is goed afgelopen: ik heb de juwelen teruggevonden. Ik
had ze weggestoken op een plaats waar een vreemde ze zeker niet
had kunnen vinden. Maar de stress en de vermoeidheid hadden
zelfs mijn geest geblokkeerd. Daarom is dit systeem niet goed.
Eigenlijk zou iemand zich speciaal moeten bezighouden met de
waardevolle spullen. En met waardevol bedoel ik veel: ook een
armbandje van een rockconcert of een knoopje-in-de-vorm-van-
een-poesje van een aan flarden gescheurd kinderbloesje kunnen
voor de achterblijvenden heel veel betekenen. Honderden licha-
men zijn na de tsunami bestolen. Niemand beseft dat voor som-
mige families een ring, een halsketting of een oorbel misschien
het enige is wat ze nog zullen hebben van hun overleden doch-
ter, zoon, broer, papa of mama. Net het voorwerp dat een slacht-
offer op het vreselijke moment op zich had, heeft voor vele fa-
milies een erg grote emotionele waarde.

Bewijsmateriaal
Foto’s zijn in de rechtszaal overtuigend bewijsmateriaal. De eer-
ste keer dat een foto in ons land in een proces werd gebruikt, was
al in 1843. Toen werden de foto’s van een verdachte aan alle poli-
tiediensten opgestuurd. Het was nog niet zoals nu: die mens
stond er op zoals hij dat zelf wilde of zoals de rijkswachters hem
hadden gezegd dat hij moest kijken. Later kwam het systeem-
Bertillon, genoemd naar Alfons Bertillon. Het was een classifica-
tiesysteem voor foto’s, aangevuld met antropometrische gegevens
zoals de vorm van de neus, de inplanting van de wenkbrauwen
en de vorm van het aangezicht.

116