Page 114 - Als doden een gezicht krijgen_Het DVI Team

DVI 16-10-2007 09:42 Pagina 114

voor deze foto’s geen tweede kans zou krijgen. Ze moesten en
zouden scherp zijn. Elke wetsgeneesheer vindt zijn tafel natuur-
lijk de belangrijkste. Ik hoor nog een van die artsen heel diep
zuchten en mij dringend bij zich roepen. Ik was net met een an-
der lichaam bezig maar ik kreeg zo het gevoel dat ik misschien
toch beter even van tafel veranderde. De wetsgeneesheer wees me
op iets in een lichaam en ik moest dat heel gedetailleerd fotogra-
feren. Het was een kankergezwel van meer dan 1,5 kilogram. De
dood was de kanker even voor geweest.

Dood voorwerp
Bij het DVI hebben wij onze welomschreven taak en dat is goed.
Maar een ramp is zo’n menselijk drama dat het bijna evident is
dat je soms eens buiten de lijntjes moet kleuren.
Bij diezelfde ramp op de schietstand moest een jonge rijks-
wachter de familie van een van de slachtoffers gaan verwittigen
dat hun kind dood was. Iemand moest die jonge rijkswachter
met de auto brengen en aangezien iedereen nog druk bezig was,
werd aan mij gevraagd of ik de dame even wilde brengen. Mijn
werk zat er toen op, dus voor mij was die onverwachte rit geen
probleem. In de auto zat de rijkswachter zichzelf op te peppen.
Niets is zo moeilijk als een slechtnieuwsgesprek. Nu worden jonge
agenten daarop getraind en is er een stressteam en allerlei con-
tacten met sociale hulpverleners. Toen moesten we het allemaal
zelf doen.
Ik herinner me nog dat ik met die jonge, doodsbleke rijks-
wachter voor de deur van die ouders stond. Ze belde aan, de deur
ging open en het meisje blokkeerde helemaal. Ze kreeg geen
woord meer over haar lippen. Ik heb die taak toen op me geno-
men – wat kon ik anders doen? – maar ik krijg nog kippenvel als
ik eraan terugdenk.

114