Page 110 - Als doden een gezicht krijgen_Het DVI Team

DVI 16-10-2007 09:42 Pagina 110

het werk te gaan. Meer dan een ordinair fototoestel en een aan-
tal lenzen was dat niet. Het was allemaal mijn eigendom, want
toen – en helaas nu nog altijd niet – wilde of kon de overheid
niet investeren in degelijk materiaal.
Ik wist niet wat ik kon verwachten. Het enige wat ik kon doen
was de rijkswacht van Berlare, die de constateringen van het on-
geval had gedaan, van mijn komst verwittigen. De eerste briefing
gebeurde in het rijkswachtgebouw en was precies twee zinnen
lang. Een auto was tegen een verlichtingspaal gereden en in brand
gevlogen. Minstens vijf jongeren hadden de klap niet overleefd,
één was zwaargewond naar het ziekenhuis overgebracht.

Minutieus
Op de plaats van het ongeval ontmoette ik Joan en nog twee vrij-
willigers. Het correct vaststellen van de omstandigheden waarin
het ongeval was gebeurd lag niet voor de hand. Er waren meer-
dere doden, dat was duidelijk. De lichamen zaten zwartgebla-
kerd in het voertuig. Wie is wie? Het exact identificeren van de
slachtoffers is noodzakelijk en niet alleen om te weten wie er
precies achter het stuur zat. Daarin is alleen de verzekering geïn-
teresseerd. Maar de volledige omstandigheden van het ongeval
waren van belang. Was er een ander voertuig bij betrokken ge-
weest? Wie waren de inzittenden? Het zou niet de eerste keer zijn
dat inzittenden op het laatste moment nog een lifter hadden
meegenomen. Vooraan konden we drie verkoolde lichamen her-
kennen, achteraan twee. Een inzittende was levend weggeraakt
en naar het ziekenhuis gevoerd. Een aantal slachtoffers had het
ongeval initieel overleefd: buurtbewoners hadden mannenstem-
men horen huilen en tieren toen ze niet uit de vlammen weg-
raakten. Mensen die dit voor de rest van hun leven zouden mee-
dragen, hoe oud ze ook zouden worden.
Mijn eerste taak bestond erin om de hele toestand zoals de
hulpdiensten ze hadden aangetroffen, minutieus te fotograferen.

110