Page 109 - Als doden een gezicht krijgen_Het DVI Team

DVI 16-10-2007 09:42 Pagina 109

Jos Stragier is forensisch fotograaf bij het DVI-team.

Het was midden in de nacht en ik lag in een diepe slaap. De gsm
bestond toen nog niet, maar een semafoon hadden we wel. Niet
dat ik toen van wacht was, zelfs dat systeem kenden we nog niet.
We waren namelijk altijd van wacht, 24 op 24 uur, feest- en zon-
dagen inbegrepen. Zelfs een afzonderlijk DVI-team bestond niet.
We waren een groepje rijkswachters, gebeten door de materie, en
daarom hadden we ons als vrijwilliger opgegeven. Het enige voor-
deel was dat we betaalde vrijwilligers waren. Als we na onze uren
in de weer waren, kregen we die uren uitbetaald.
Na de ramp met The Herald of Free Enterprise hadden we
begrepen dat, zelfs bij dodelijke slachtoffers, elke minuut telt. Is
het niet voor de slachtoffers en de toestand van de lichamen zelf,
dan is het voor de nabestaanden. Vandaar de 24/24-uurservice.
Ik werkte al een tijd bij de federale politie. Na de Herald had-
den we nog de vreselijke brand op de schietstand van Jette ge-
had. Ook daar hadden we – hoe cru het ook klinkt – belangrijke
ervaring opgedaan.
Ik reageerde onmiddellijk op de beeptonen die me uit mijn
slaap hadden gehaald. De boodschap van de telefonist die ik
daarop belde, was op zijn minst summier: er was een zeer zwaar
ongeval gebeurd in Kalken. Mijn aanwezigheid was dringend ge-
wenst. Over het aantal slachtoffers werd niet gesproken, wel dat
er sprake was van een voertuig met meerdere personen. Of die
nu zwaargewond, dood of levend waren, wist de telefonist mij
niet te vertellen. Ik trok snel wat kleren aan en stapte in mijn au-
to. Dienstvoertuigen bestonden toen immers ook nog niet. Ge-
lukkig was het niet ver. Ik woonde in Lokeren en Kalken is
amper een kwartiertje rijden. In de koffer van mijn auto lag een
valiesje met de basismaterialen om als forensisch fotograaf aan

109