Page 113 - Als doden een gezicht krijgen_Het DVI Team

DVI 16-10-2007 09:42 Pagina 113

sel werden hulpverleners met hetzelfde soort criminaliteit ge-
confronteerd. Wat kan een mens bezielen...
Ik volgde de hulpdiensten richting mortuarium. Ook bij het
werk van de wetsgeneesheer was mijn hulp onontbeerlijk. Een
lichaam heb je maar één keer in een bepaalde toestand. Soms niet
eens lang. Van die (korte) gelegenheid moet je gebruikmaken
om zo veel mogelijk op de lens vast te zetten. Foto’s vormen in
een rechtszaal volledig bewijsmateriaal. Vroeger was bij het dos-
sier een fotodossier gevoegd. Dat was niet praktisch om in te kij-
ken en daarom worden de foto’s nu gewoon toegevoegd bij het
proces-verbaal. Wel wordt er een afzonderlijk verslag gemaakt
over de manier waarop de identificatie is gebeurd en welke ele-
menten daarvoor werden behouden.
Bij het ongeval in Kalken heeft de identificatie van de slacht-
offers nog geen dag geduurd. Later die week werden de slacht-
offers begraven. De families konden gerust zijn: in elke kist lag
het lichaam van wie de naam op de kist stond.

Het is niet altijd zo ‘eenvoudig’ om lichamen te identificeren. Ik
kan me geen enkele speurder voorstellen die niet geraakt werd
door de ramp met The Herald of Free Enterprise. Er kwam geen
einde aan de rij slachtoffers. Het voordeel was dat we allemaal
intacte, ongeschonden lichamen voor ons kregen. Maar er waren
ook kindjes bij en dat blijft heel hard slikken. Jonge mensen, kin-
deren, dat raakt iedereen altijd. Zij die dat ontkennen, liegen en
zijn niet goed bezig. Soms denken mensen dat zo’n fotocamera
toch letterlijk een scherm vormt tussen jou en het slachtoffer.
Vergeet het. De camera verplicht je in te zoomen, details te be-
kijken. Ook op de plaats waar de autopsies gebeuren.
Zo herinner ik mij de ramp op de schietstand van Jette in
december 1989. Er vielen toen twaalf doden, allemaal ernstig
verminkt. De wetsgeneesheren werkten aan drie tafels tegelijk en
ik maar crossen tussen die tafels en heel goed beseffen dat ik

113