Page 31 - Als doden een gezicht krijgen_Het DVI Team

DVI 16-10-2007 09:41 Pagina 31

mee behoorlijk moeilijk hadden. Zij hadden immers als taak de
lichamen daar te plaatsen om ze vervolgens te transporteren tus-
sen de verschillende post-mortemwerkstations. Het was op dat
ogenblik de enige mogelijkheid, maar op een bepaalde manier
was het inderdaad aanstootgevend.
Het ene na het andere lichaam werd binnengebracht. Mannen,
vrouwen en ook kinderen. Op één week werden 124 lichamen op
de drie bovendekken geborgen, geautopsieerd en geïdentificeerd.
Samen met Dany de Beukelaer, het hoofd van het DSI, heb-
ben we toen een bijeenkomst met de families georganiseerd in
het Novotel in Brugge. Dat was heel erg moeilijk. Als leiding-
gevende vond ik dat het mijn taak was om de families te woord
te staan, hun te zeggen wat we voor hun geliefden hadden ge-
daan. De mensen hadden zoveel vragen en ik kon alleen maar
proberen om een antwoord te geven. Zoveel verdriet, zoveel ge-
mis in één ruimte. En er werden nog steeds slachtoffers vermist.
Het was verschrikkelijk. Ik ben geen drinker, maar na die bijeen-
komst heb ik een whisky gedronken. Een grote.
Smit Tak heeft nadien het schip leeggepompt en het binnen
de havenmuren van Zeebrugge gesleept. Pas toen kregen we toe-
gang tot de machinekamers en het voertuigendek. Daar hebben
we nog acht lichamen gevonden. Om zeker te zijn dat we ner-
gens een slachtoffer over het hoofd hadden gezien, hebben we de
Duitse collega’s gevraagd of ze het hele schip met lijkenhonden
konden afspeuren. België had toen immers nog geen honden,
gespecialiseerd in het zoeken naar stoffelijke resten. De honden
kwamen maar vonden niets of niemand meer...

Na bijna drie maand was onze opdracht voorbij. We konden niet
meer verder werken. Alles wat we hadden kunnen doen, hadden
we gedaan. Drie mensen die zeker op het schip aanwezig waren,
hebben we nooit teruggevonden. Het waren twee militairen en
een baby. De ouders hadden de baby in de auto laten slapen. Ze

31