Page 35 - Als doden een gezicht krijgen_Het DVI Team

DVI 16-10-2007 09:41 Pagina 35

Wim van de Voorde is wetsgeneesheer, forensisch arts. Hij is
verbonden aan de KULeuven.

Sommige gebeurtenissen vergeet je nooit. Dat was ook zo met
het ongeval op de E314. Misschien omdat het voor mij, als jonge
wetsgeneesheer, de eerste keer was dat ik met een ramp van die
omvang werd geconfronteerd. Maar misschien ook omdat het
de eerste keer was dat ik nauw betrokken werd bij een onderzoek
van het DVI-team.
Ik zat aan de werktafel van mijn kantoor in de Minderbroe-
dersstraat in Leuven te werken – druk als altijd – toen het tele-
foontje binnenkwam. Toen bestond onze werkplek, naast de
autopsiezalen natuurlijk, nog uit exact twee kleine bureautjes.
Dat is nu gelukkig anders...
Ik herinner me dat het een bijzonder mooie dag was; de zon
scheen volop naar binnen. Het parket vroeg me om zo snel mo-
gelijk naar het gerechtsgebouw te komen om vandaar te vertrek-
ken naar een ongeval op de E314. Mijn werkkoffer stond, zoals
altijd, vertrekkensklaar. Veel tijd om in te pakken had ik niet no-
dig. In die koffer zit alles wat een wetsgeneesheer nodig heeft:
een thermometer, materiaal om stalen te nemen en op te slaan,
wat medische instrumenten...
Voor het gerechtsgebouw werd ik al opgewacht door de onder-
zoeksrechter, de griffier en de substituut van dienst. Net die dag
was er een teambuildingsnamiddag voor het Leuvense parket, en
in het gebouw was geen mens aanwezig. Omdat er toch een per-
manentie verzekerd moest worden, hadden de jongste onder-
zoeksrechter en haar jongste collega-substituut besloten om de
honneurs waar te nemen. Ze zouden nog jaren de tijd hebben om
aan teambuilding te doen. Zij moesten de zaak recht houden. Het
werd voor hen beiden zowel letterlijk als figuurlijk een vuurdoop.

35