Page 38 - Als doden een gezicht krijgen_Het DVI Team
P. 38
DVI 16-10-2007 09:41 Pagina 38
aan reed toen het ongeval gebeurde. De hele familie was in twee
auto’s op weg naar het universitaire ziekenhuis voor het kraam-
bezoek aan een pas bevallen zusje. De oma en opa hadden zelf
niets van het ongeval gemerkt; ze hadden van het drama gehoord
toen ze in Gasthuisberg wachtten op hun dochter en kleinkinde-
ren die achter hen reden. De oma en opa waren blijven wachten
en wachten, maar de familie was nog altijd niet in Gasthuisberg
aangekomen. Ze probeerden elkaar wel gerust te stellen met de
veronderstelling dat hun dochter in de rij auto’s stond die door
het ongeval niet meer weg konden, maar eigenlijk vreesden ze
het ergste. De verpleging op de spoedafdeling had de juiste reflex:
ze raadde de mensen af om terug te keren en zelf naar het onge-
val te gaan kijken, wat ze eigenlijk spontaan wilden doen. Die
mensen zijn lange uren op de spoedafdeling blijven wachten,
terwijl hun ongerustheid alleen maar toenam.
Niemand, laat staan ikzelf, wist op dat moment hoe groot de
werkelijke omvang van de ravage was. We wisten niet veel, en ze-
ker nog niet hoeveel slachtoffers er precies waren en waar ze zich
bevonden. Van één slachtoffer waren we wél zeker: het was de
vrachtwagenchauffeur die in zijn cabine gekneld zat en ondanks
pogingen om hem te bevrijden, levend was verkoold. Die man
zat ook nog altijd zichtbaar in zijn stuurcabine. Maar andere
slachtoffers?
Een van de mensen van het DVI wees me op een flard metaal
tussen twee vrachtwagens. Het ging om een auto, een personen-
auto. Er was misschien nog maar vijftig centimeter van het voer-
tuig zichtbaar. Het was compleet platgewalst. Even later werd
duidelijk dat er nog een tweede personenauto bij het ongeval
was betrokken. Dat voertuig zat dermate onder een vrachtwagen
gekneld dat het even duurde vooraleer iemand doorhad dat er
wel degelijk nog een andere personenauto bij het ongeval was
betrokken. Je moest geen expert zijn om te zien dat de inzitten-
den van die voertuigen geen enkele kans hadden gehad. Het was
38