Page 37 - Als doden een gezicht krijgen_Het DVI Team

DVI 16-10-2007 09:41 Pagina 37

De snelweg zat potdicht langs beide kanten. Het kwam me vreemd
voor dat er op dat uur al zoveel verkeer op de baan was. Uitein-
delijk was het een doordeweekse namiddag. Later zou ik horen
dat er ’s avonds in Brussel een match van de Rode Duivels werd
gespeeld en dat daardoor ongezien veel auto’s richting Brussel
reden.
Het eerste wat ik zag, was de blauwe Hanomag van de toen-
malige rijkswacht. Daarin was een soort commandopost opge-
richt. En ik zag tientallen persmensen, de camera’s en fototoe-
stellen in de aanslag, rond de nog smeulende wrakken lopen. Ik
vond het weerzinwekkend. Het was mijn tweede les: iedereen
doet zijn werk, en de prioriteiten liggen bij de verschillende deel-
nemers duidelijk anders.
Het was ook toen dat ik Joan De Winne leerde kennen en met-
een was het duidelijk dat hij de touwtjes in handen zou nemen.
Het stelde me gerust omdat ik ook dadelijk voelde dat er een
heel grote bereidheid was tot samenwerken. Dat is ook gebeurd.
Veel wist Joan nog niet te vertellen. Alleen dat er een ongeval was
gebeurd, dat er brand was ontstaan en dat er onder de vracht-
wagen minstens een auto gekneld zat.
Net op dat ogenblik kreeg ik een telefoontje van de spoedaf-
deling van het ziekenhuis Gasthuisberg in Leuven, het grootste
ziekenhuis in de buurt en de plaats waar de zwaargewonden nor-
maal gezien naartoe worden vervoerd. Wij werken erg goed sa-
men en die directe lijn is erg belangrijk, want zo kom je snel din-
gen te weten die noodzakelijk zijn voor het werken ter plaatse.
De spoedarts wist me te vertellen dat de toestand van de gewon-
den die naar het ziekenhuis waren overgebracht, geen al te grote
zorgen baarde. Die mensen zouden het overleven. Niemand ver-
keerde in levensgevaar, de verwondingen vielen eigenlijk goed
mee. Maar verontrustender was de volgende boodschap: een
ouder echtpaar was op de spoedafdeling verzeild geraakt en had
daar verteld dat hun dochter met hun kleinkinderen achter hen

37