Page 42 - Als doden een gezicht krijgen_Het DVI Team

DVI 16-10-2007 09:41 Pagina 42

lichamen, waaronder twee kinderlichaampjes. In het tweede wrak
vonden we ook geen verrassingen: twee verkoolde volwassenen.
Dat laatste hadden we verwacht, maar we moesten alle mogelijk-
heden nog openhouden. Van de oma en opa van de auto met de
kindjes wisten we met bijna vaststaande zekerheid dat er geen
andere personen in zaten. De auto met de moeder en haar zoon
was wat anders. Het zou niet de eerste keer zijn dat we twee of
drie lichamen verwachten en er meer vinden. Vaak is dat omdat
de plannen veranderd zijn: op het laatste moment gaat nog een
extra persoon mee of, wat hier minder voor de hand lag maar
daarom niet onmogelijk was, de chauffeur had een eenzame lif-
ter opgepakt om mee te rijden.
De lichamen werden uit de auto’s gehaald en overgebracht
naar het mortuarium van het Gasthuisbergziekenhuis. Telkens
weer dacht ik aan die twee oudere mensen die in hetzelfde zie-
kenhuis compleet ontredderd zaten te wachten. Het was vooral
voor hen belangrijk dat de autopsie zo snel mogelijk gebeurde.
Bij de chauffeur van de vrachtwagen moesten we een gerechte-
lijke autopsie uitvoeren om de doodsoorzaak vast te stellen.

Om 1 uur ’s nachts begon ik in de autopsiezaal. Joan De Winne
en een collega van hem van het DVI-team waren er ook. Voor
mij was het de eerste keer dat ik zoveel slachtoffers tegelijkertijd
voor me zag. We werkten minutieus. Ik vertelde hardop wat ik
zag; het DVI vulde de Interpolformulieren in. Op die manier
kun je gestructureerd werken en kun je ervan op aan dat je niets
over het hoofd ziet. Hoewel we zeker waren van de identiteit van
de slachtoffers, hebben we toch nog DNA-stalen genomen.
Nadat ik de mama en de kindjes had geïdentificeerd, zakte de
moed me in de schoenen. Ik blokkeerde totaal. We waren toen al
uren ontzettend geconcentreerd bezig, de spanning en stress en
de gedachte aan de slachtoffers eisten hun tol. Ik had toen zelf
kinderen van die leeftijd en je mag nog zo professioneel zijn, je

42