Page 114 - Przejdz_na_wyzszy_poziom_t1_flipingbook online

POLSKI DLA OBCOKRAJOWCóW

Michael, Niemcy
Mam jeszcze problem z odróżnieniem, kiedy jakiś wyraz jest zdrobnieniem
i oznacza rzecz małą, a kiedy brzmi jak zdrobnienie, ale znaczy coś zupełnie
innego. Kiedyś usłyszałem, że pewna mama powiedziała, pokazując czarnego
ptaka dziecku na spacerze: „Patrz, to jest kawka” i nie wiedziałem, czy ona mówi
prawdę, czy żartuje. Ptak był czarny jak kawa, ale nikt się nie śmiał. No bo prze-
cież mówi się: „Może pójdziemy na kawkę?”. Potem znalazłem, że to jednak na-
zwa ptaka. Takich pułapek językowych w języku polskim jest pełno.

Wiera, Rosja
W rosyjskim zdrobnienia są powszechne. Używamy ich, żeby rozluźnić atmos-
ferę, nawiązać przyjaźń, zażartować... W języku polskim, w porównaniu z rosyj-
skim, używa się ich nawet mniej, więc jeśli słyszę w Polsce jakieś zdrobnienie, od
razu czuję się jak w domu.

Liz, USA
W angielskim, żeby zdrobnić rzeczownik, często dodajemy przed nim słowo
„little” (‘mały’), czasem używamy jednego z kilku odpowiednich sufiksów. Ko-
chamy natomiast zdrobnione imiona i nawet dorośli używają ich powszechnie.
Wszyscy znają chyba moją imienniczkę Liz Tylor (nie: Elizabeth), Billa Cosby’ego
(nie: Williama) czy Boba Marleya (a nie: Roberta). W Polsce w sytuacjach oficjal-
nych nie używa się zdrobnień i muszę czasami się powstrzymywać, żeby nie uży-
wać krótkich form w każdej sytuacji.

Pytania:

1) Która opinia jest Ci najbliższa?
2) Czy mówiąc w swoim języku, używasz zdrobnień? Jeśli tak, to kiedy?
3) Czy używasz zdrobnień w języku polskim?
4) Jaki masz stosunek do polskich zdrobnień?
5) Co sądzisz o zdrabnianiu imion?

Ćwiczenie 9
Przeczytaj poniższe fragmenty artykułów prezentujących różne punkty widze-
nia i odpowiedz na znajdujące się pod nimi pytania.

Czy przy dziecku używać zdrobnień?

(odpowiedź psycholog Marty Niedziółki na portalu dziecko.pl z dnia 23.09.2011)
Zdrobnień można używać, nie można natomiast spieszczać ani przekręcać wy-
razów. Niestety, dorośli mają tendencję do mówienia do dzieci niepoprawnie,
czyli spieszczają wyrazy, zamiast mówić zdrobniale, ale poprawnie, np. właśnie
„pieseczek” – zamiast „piesek”, „stópunie” – zamiast „stopki”, „rączunie” – zamiast

114