Page 16 - บทที่ ๑

๓

บทสรุป

ชาวเวียดนามที่กล่าวถึงในสมัยรัชกาลที่ ๔ ส่วนใหญ่แล้วไม่มีการอพยพเข้ามาอีกนอกจากจะเป็น

การติดต่อทางการค้าขาย เดินทางไปมาหาสู่กันของชาวเวียดนามที่อพยพเข้ามาอยู่ก่อนหน้านี้เท่านั้นเอง

แต่ชาวเวียดนามที่อยู่มีมาตั้งแต่สมัยกรุงธนบุรี และเข้ากรุงรัตนโกสินทร์ตอนต้น รัชกาลที่ ๑ และขาดช่วง

ไปในรัชกาลที่ ๒ อพยพเข้ามาอีกครั้งในสมัยรัชกาลที่ ๓ เลย ดังนั้นในรัชกาลที่ ๔ จึงไม่ได้มีปฏิสัมพันธ์

มากเกินไปแต่ก็มีการลี้ภัยทางการเมืองและศาสนามาบ้าง เพราะช่วงนั้น ประเทศในแถบตะวันออกเฉียง

ใต้กำลังถูกคุกคามของจักรวรรดินิยมตะวันตก จึงทำให้ทุกประเทศต้องหันมาสร้างความเป็นปึกแผ่นและ

ผลประโยชน์ของชาติตนเองให้มั่นคง

ในรัชกาลที่ ๔ นั้นจะเป็นการปฏิสัมพันธ์ของชาวเวียดนามที่ตั้งถิ่นฐานอยู่ในเมืองไทยแล้ว เช่น

ญวนที่เมืองกาญจนบุรี ญวนที่กรุงเทพฯ เป็นต้น และโปรดฯ พระราชทานให้ตั้งบ้านเรือนในที่ต่าง ๆ ของ
พวกญวนที่อยากเข้ามาอยู่ที่กรุงเทพฯ และฝึกให้เป็นทหารปืนใหญ่นั่นเอง และอีกส่วนหนึ่งจะเป็นพวกที่

ลี้ภัยทางการเมืองและการศาสนา เมื่อถูกฝรั่งเศสเข้ายึด ก็มีการลี้ภัยมาในส่วนต่าง ๆ เช่น ทางภาค
ตะวันออกเฉียงเหนือ ภาคตะวันออก เป็นต้น เพื่อมาขอพึ่งพระบรมโพธิสมภารให้ความปลอดภัยและก่อ

ร่างสร้างตัวขึ้นในประเทศที่มีทรัพยากรอุดมสมบูรณ์ มีอาชีพหลัก ๆกันอยู่ในประเทศไทย ไม่ยอมกลับ

ประเทศของตนเอง สร้างครอบครัว ขึ้นที่ประเทศไทยอย่างเป็นปึกแผ่นในส่วนต่าง ๆ ของประเทศเลย

ทีเดียว มีอาชีพหลัก ๆ เช่น รับราชการ ค้าขาย ช่างฝีมือ ประมง กสิกรรม เกษตรกรรม และสิ่งที่สำคัญ

ที่สุดของชาวเวียดนามคือความชำนาญและฉลาดในการค้าจึงทำให้ชาวเวียดนามมีฐานะที่ดีกว่าชาวไทย

พื้นเมืองในสมัยนั้น บวกด้วยความขยันอดทน ถึงทำให้ฐานะดีขึ้นมาโดยตลอดจนถึงปัจจุบันนี้