Page 40 - แด่ เลออง แวร์ท

40

"เปนสิ่งซึ่งมักถูกลืม" สุนัขปากลาว "มันคือการสราง
ความสัมพันธ"
"ความสัมพันธ ?"

"แนนอน"สุนัขปากลาว
"สําหรับฉันเธอเปนเพียงเด็กผูชายเล็ก ๆ คนหนึ่งซึ่ง
เหมือน ๆ กับเด็กชายคนอื่น ๆ อีกหมื่นคน ฉันไมตองการเธอ และเธอ
ก็ไมตองการฉันเชนเดียวกัน ฉันก็เปนเพียงสุนัขปาธรรมดา ๆ ตัวหนึ่ง
เหมือนสุนัขปาอื่น ๆ หมื่นตัว แตทวาถาเมื่อใดเธอคุนเคยใกลชิดกับฉัน
เมื่อนั้นเราก็ตางตองการซึ่งกันและกัน เธอก็จะเปนเด็กคนเดียวในโลก

สําหรับฉัน และฉันก็จะเปนสุนัขปาตัวเดียวในโลกสําหรับเธอดวย…"

"ฉันเริ่มจะเขาใจละ"
เจาชายนอยกลาว
"มีดอกไมอยูดอกหนึ่ง…
ฉันคิดวาเธอไดสรางความสัมพันธ

กับฉัน…"
"ก็อาจเปนไปได เราอาจ
มองดูโลกไดตาง ๆ กันไป"
"โอ…ไมใชบนโลกนี้
หรอก" เจาชายนอยตอบ สุนัขปามี
ทาทีแยบยล
"บนดาวดวงอื่นรึ?"
"ใช"
"มีนักลาสัตวไหมบนดาว

ดวงนั้น?"

"ไมมี"
"ไมมีอะไรที่ดีพรอมเลย" สุนัขปาถอนใจแตเขาก็ยังยอนมา
ความคิดเดิม "ชีวิตของฉันแสนจะนาเบื่อหนาย ฉันลาไก มนุษยก็ตามลาฉัน
อีกที ไกทุก ๆ ตัวก็เหมือน ๆ กันหมด และมนุษยทุกคนก็เหมือน ๆ กันอีก ฉัน
ออกจะเบื่อ ๆ อยู แตวา
ถาเธอทําใหฉันเชื่อง ชีวิตของฉันก็จะสดใสขึ้น ฉันจะเรียนรู
จักฝเทาซึ่งผิดจากเสียงอื่นทั้งสิ้น เสียงฝเทาอื่นจะทําใหฉันหลบหนีไป
ใตดิน แตฝเทาของเธอจะเรียกฉันใหออกมาจากโพรงดิน
เชนเดียวกับเสียงดนตรี
และดูนั่นซิ เธอเห็นไหม ที่นั่นทุงนาขาวสาลี ฉันไมกินขนมปง
หรอก ขาวสาลีหามีประโยชนตอฉันไม นาขาวสาลีจึงมิไดทําใหฉัน
หวนระลึกถึงสิ่งใดเลย และนั่นก็เปนสิ่งที่นาเศรา แตเธอก็มีผมสีทอง
ฉะนั้นถาเธอจะกอความสัมพันธของเราทั้งสอง ก็จะเปนสิ่งมหัศจรรย
ยิ่ง ขาวสาลีสีเหลืองอรามทําใหนึกถึงเธอ และฉันชอบฟงเสียงลมพัด