Page 45 - แด่ เลออง แวร์ท
P. 45

45





                                                          ๒๔

                                          เรา อยูกันในทะเลทรายตั้งแตเครื่องยนตฉันเสียมาเขาวันที่แปด
                          แลว และฉันก็ไดฟงเรื่องราวของพอคาขายยาเม็ดแกกระหายน้ําพลางดื่มน้ํา
                          หยดสุดทายที่ฉํนมีอยู

                                          "อา…ความหลังของเธอชางงดงามอะไรเชนนั้น" ฉันกลาวกับ
                          เจาชายนอย แตวาฉันยังไมไดซอมเครื่องบินของฉันเลย ฉันไมมีอะไรจะดื่ม
                          อีกแลว และฉันคงจะเปนสุขมากทีเดียว ถาหากวาฉันสามารถคอย ๆ เดิน
                          ไปสูธารน้ําได………..
                                          "เพื่อนสุนัขปาของฉัน" เขากลาวขึ้น
                                          "เด็กนอยเอยมันไมเกี่ยวกับสุนัขปาแลว"
                                          "ทําไมละ"
                                          "เพราะวาเรากําลังจะตายดวยความกระหายน้ํา"

                                          เขาไมเขาใจเหตุผลของฉันเลย เขาจึงตอบวา
                                          "การมีเพื่อนเปนสิ่งที่ดีนะ ถึงแมวาเราจะตายก็ตาม ฉันดีใจมาก
                          ที่มีเพื่อนอยางสุนัขปา…"
                                          'เขามิไดเห็นอันตรายนั้น เขาไมเคยหิวหรือกระหาย แสงแดด
                          เพียงเล็กนอยก็พอเพียงแลวสําหรับเขา' ฉันรําพึง แตเขามองดูฉันและตอบ
                          ความคิดของฉันวา
                                          "ฉันกระหายน้ําเหมือนกัน….ไปหาบอน้ํากันเถิด"

                                          ฉันมีทีทาเหน็ดเหนื่อย ดูออกจะเหลวไหลอยูที่เที่ยวเลาะหา
                          หนองน้ําตามบุญตามกรรมในทะเลทรายกวางใหญไพศาล แตกระนั้นเราก็
                          ออกเดินกัน
                                         เราเดินไปเงียบ ๆ โดยมิไดพูดจากัน นานนับชั่วโมงกระทั่งมืด
                          ดวงดาวเริ่มสองแสงระยิบระยับ ฉันมองเห็นดาวดวงเหลานั้นเหมือนอยูใน
                          ความฝน เนื่องดวยฉันออกจะมีไขขึ้นเล็กนอย เพราะความกระหายน้ํา คําพูด
                          ของเจาชายนอยก็ยังคงกองอยูในความคิดของฉัน
                                          "เธอหิวน้ําเหมือนกันรึ" ฉันถามเขา แตเขามิไดตอบคําถามของ
                          ฉัน เขากลาวแตเพียงวา
                                          "น้ําอาจจะดีเหมือนกันสําหรับหัวใจ…."
                                          ฉันไมเขาใจคําตอบของเขา แตฉันก็นิ่ง…ฉันทราบดีวาไมควร
                          ซักถามเขาตอ เขากําลังเหนื่อย เขานั่งลง ฉันเองนั่งลงขาง ๆ เขา และ
                          หลังจากเงียบอยูครูใหญ เขาก็กลาวขึ้นวา
                                          "ดวงดาวชางสวยจริงนะ ทั้งนี้เพราะดอกไมเพียงดอกเดียวซึ่ง
                          เรามองไมเห็น " ฉันตอบวา
                                          "แนนอน" และฉันมองดูริ้วทรายภายใตแสงจันทร โดยมิได
                          กลาวสิ่งใด
                                          "ทะเลทรายก็งามเชนกัน" เขากลาวเสริม….
                                           และก็เปนความจริง ฉันเคยรักทะเลทรายเสมอมา เราพากันนั่ง
                          บนเนินทราย เรามองไมเห็นอะไรเลย
   40   41   42   43   44   45   46   47   48   49   50