Page 41 - แด่ เลออง แวร์ท
P. 41
41
ตนขาว…"
สุนัขปานิ่งไปและมองดูเจาชายนอยเปนเวลานาน
"ไดโปรดเถิด…จงทําใหฉันเชื่อง" เขากลาว
"ฉันอยากจะทําเชนนั้น" เจาชายนอยตอบ "แตฉันไมมีเวลามาก
ฉันมีเพื่อนมากมายที่จะตองไปคนหา และสิ่งตาง ๆ มากมายที่จะตองเรียนรู
อีก"
"เราจะรูจักแตละสิ่งซึ่งเรามีความสัมพันธดวยเทานั้น" สุนัข
ปากลาว "มนุษยเขาไมมีเวลาที่จะรูจักสิ่งไดทั้งสิ้น เขาซื้อของสําเร็จรูปจาก
พอคา แตเนื่องจากพอคาขายเพื่อนยังไมมีปรากฏ มนุษยจึงยังไมมีเพื่อน ถา
เธอตองการเพื่อน เธอจึงหัดใหฉันเชื่องซิ…"
"ตองทําอยางไรเลา" เจาชายนอยถาม
"เธอจะตองมีความอดทน" สุนัขปาตอบ "เธอจะตองนั่งหางจาก
ฉันหนอยในตอนแรก อยางนั้นแหละ นั่งบนหญา ฉันจะชายตามองดูเธอ และ
เธอก็อยาพูดอะไรเลยนะ เพราะ ภาษาคือที่มาของความเขาใจผิด แลวเธอก็
เขยิบเขามาใกล ๆ ฉันมากขึ้นทุกวัน"
วันรุงขึ้นเจาชายนอยก็กลับมาอีก
"เธอควรจะมาในเวลาเดียวกันเสมอ" สุนัขปากลาว "เปนตนวา
ถาเธอเคยมาตอนบายสี่โมง ประมาณสักบายสามโมงฉันก็เริ่มเปนสุขแลว ยิ่ง
เวลาลวงไปฉันก็เปนสุขมากขึ้น พอสี่โมงฉันก็จะรูสึกตื่นเตนและกระวน
กระวาย ฉันจะรูจักคุณคาของความสุข….แตถาเธอมาไมเปนเวลา ฉันจะไมมี
วันรูวาเมื่อไรฉันควรจะเตรียมใจของฉันไว…พิธีรีตองก็เปนสิ่งจําเปนเชนกัน"
"พิธีรีตองอะไร?" เจาชายนอยถาม
"คือสิ่งที่เรามักจะลืมเสียเชนเดียวกัน" สุนัขปากลาว"มันเปนสิ่ง
ซึ่งทําใหวันหนึ่งมีความหมายตางจากวันอื่น ๆ เวลาหนึ่ง มีความหมายเปน
พิเศษจากเวลาอื่น ๆ เปนตนวา พวกนายพรานก็มีพิธีรีตอง เขาจะเตนรําใน
วันพฤหัสกับพวกสาว ๆ ในหมูบาน ดังนั้นวันพฤหัสจึงเปนวันที่พิเศษที่สุด
ฉันจะพาไปเที่ยวเลนจนถึงไรองุน แตถาหากพวกนายพรานเตนรําไมเปน
เวลา ทุกวันก็เหมือนกันหมด ฉันก็จะไมมีวันหยุดพักผอนเลย"