Page 47 - หนังสือเรียนวิชาเศรษฐกิจพอเพียง ม.ปลาย
P. 47
42
ซึ่งแนวความคิดเศรษฐกิจพอเพียงนี้ไดมีผูนําไปใชจนประสบความสําเร็จอยางมากมาย
ในสังคมไทยที่ขาพเจาเคยไดยินชื่อเสียงก็มีหลายทาน แตทานหนึ่งซึ่งขาพเจาอยากนําเสนอ
เรื่องราวของทาน ณ โอกาสนี้ คือ ผูใหญวิบูลย เข็มเฉลิม เกษตรกรผูริเริ่มการทําวนเกษตร
ซึ่งยึดหลักเศรษฐกิจแบบพอเพียงจนสามารถยืนหยัดอยางเขมแข็งบนโลกทุนนิยมไดอยางสม
ภาคภูมิ เนื่องดวยเมื่อไมนานมานี้ขาพเจามีโอกาสเดินทางไปเยี่ยมชมวนเกษตรของทาน
ซึ่งประกอบสัมมาชีพโดยใชการพึ่งตนเองเปนหลักเปนประสบการณตรงที่ขาพเจาไดมีโอกาสได
ไปพบปะพูดคุยกับบุคคลคุณภาพอยางทาน ซึ่งทานไดแลกเปลี่ยนแนวความคิดดี ๆ หลายอยาง
ที่ฟงแลวรูสึกวาดีมีเหตุผล และอยากนําไปประยุกตใชกับตัวเอง
ผูใหญวิบูลย เข็มเฉลิม เปนผูใหญบาน บานหวยหิน ต.ลาดกระทิง อ.สนามชัยเขต
จ.ฉะเชิงเทรา อาชีพเดิมของทานคือเปนนายหนาและพอคาคนกลาง กูเงินจากพอคาและ
ธนาคารมาใหชาวไรชาวนากู ตอมาตัดสินใจเปนเกษตรกรเต็มขั้นโดยเปนผูนํากลุมเกษตรกร
ในพื้นที่ ทานเปนผูมีประสบการณโชกโชนในเรื่องการเกษตรแผนใหม มีพื้นที่ทําการเกษตรมาก
ถึง 200 ไร โดยเนนปลูกพืชเศรษฐกิจ เชน มันสําปะหลังและฝาย ซึ่งชวงแรก ๆ ก็ประสบ
ความสําเร็จเปนที่นาพอใจ แตตอมาตองเผชิญกับภาวะตนทุนสูงและราคาผลผลิตตกต่ําก็กลาย
เปนคนมีหนี้สินไมแตกตางจากเพื่อนเกษตรกรจํานวนมาก จึงไดพยายามหาทางเอาชนะปญหา
ดวยวิธีการตาง ๆ เชน ขยายพื้นที่ทําไรออกไป หรือรวมกลุมเกษตรกร เพื่อเรียกรองใหมีการ
ประกันราคา แตก็ไมพบทางออกที่ดี จนในที่สุดทานก็หาขอสรุปไดวา การทําเกษตรแนบนี้
“ยิ่งทํามาก ยิ่งมีหนี้มาก”ทานจึงทบทวนวิธีทํามาหากินใหมทั้งหมด ในที่สุดก็พบความจริงวา
“การผลิตเพื่อมุงทํากินเองใชเอง ทําใหคนในอดีตพึ่งพาตนเองไดโดยไมตองเอาชีวิตผูกติดกับ
ระบบตลาด” ดวยความคิดเชนนี้ ผูใหญวิบูลยจึงตัดสินใจหันเหชีวิตออกจากการผลิตเพื่อหา
รายไดและปรับเปลี่ยนเปนการผลิตเพื่อ “ลดรายจาย” เพื่อการพึ่งพาตนเองในปจจัยสี่ และ
สรางหลักประกันชีวิตในระยะยาว
ป พ.ศ. 2525 เปนจุดเริ่มตนของการแสวงหาทางเลือกใหม ผูใหญวิบูลยตัดสินใจขาย
ที่ดินประมาณ 200 ไรที่มี เพื่อปลดหนี้สินใหหมดไป เหลือไวเพื่อเปนอยูอาศัยและทํากินเพียง
9 ไรเศษ ทานเริ่มตนชีวิตใหมตามหลักการของวนเกษตรโดยมีแนวทางปฏิบัติคือ ในชวงแรกเรง
ปลูกพืชอาหารอายุสั้นที่เปนที่ตองการของตลาด เชน ขาวโพด ถั่ว แตงกวา มะระ โดยใช
แรงงานตนเองและครอบครัวเปนหลัก ผลผลิตที่เหลือจากการบริโภคในครอบครัวเอาไปขาย
เพื่อนําเงินไปซื้อสิ่งจําเปนอื่น ๆ ทําไปไดสักระยะจึงคนพบวา ถาปลูกพืชกินไดไวมากเทาไหร