Page 4 - จดหมาย (บันทึกอัตโนมัติ)
P. 4
3
แต่ถึงท่ำนจะไม่สบำยก็ยังไม่วำยที่จะถำมหำนำยว่ำช่วงนี้นำยงำนยุ่งหรือ จึงไม่
ได้มำได้แวะมำเยี่ยมที่บ้ำนเช่นดั่งที่เคย?....ท่ำนบอกว่ำพอนำยไม่แวะมำมันเลยท ำ
ให้ที่บ้ำนพลอยเงียบเหงำไปด้วย...”
ฝนตกหนักข้ำงนอกสำดเอำน้ ำฝนมำโดนแขนของเขำจนหนำว
สะท้ำน เขำมองออกไปนอกหน้ำต่ำงเห็นสำยฝนที่ยังคงตกหนักข้ำงนอกและ
ภำวนำให้รุ่งเช้ำอำกำศแจ่มใสด้วยเถอะ..! ผ้ำม่ำนสีขำวพลิ้วไหวขึ้นลงไปตำม
แรงลมที่พัดแรงท ำให้เขำหนำวสั่น เขำลุกขึ้นเอื้อมมือออกไปข้ำงนอกหมำยจะดึง
บำนหน้ำต่ำงกลับมำเป็นโล่ป้องกันเขำจำกไอฝน...
“เปรี้ยง..........ครืน...น.!!” กัมปนำทค ำรำมก้องส่งแรงอ ำนำจลงบน
พื้น ณ จุดใดจุดหนึ่งไม่ใกล้ไม่ไกลส่งแสงวูบวำบแวบหนึ่งฉำยภำพต้นไม้ที่หนำทึบ
และบ้ำนเรือนที่เรียงรำยให้เห็นชัดเจนในชั่วพริบตำหนึ่ง...!!
เขาเห็นร่างของใครคนหนึ่งยืนอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่ของอีกฟากของถนนจ้อง
มองมาทางเขา...!!
เขำขยี้ตำแล้วมองใหม่!.. พอดีกับที่สำยฟ้ำที่ก ำลังแลบลิ้นเลียเมฆ
อย่ำงคึกคะนองได้ฟำดลงบนพื้นโลกอีกครำส่งแสงวำบเหมือนไฟแฟลสกล้อวูบ
หนึ่ง.... ปรำกฏว่ำร่ำงๆนั้นได้หำยไปแล้ว!! เขำสะบัดหัวไล่ควำมมึนงงจำกภำพ
ลวงตำ แล้วสรุปเอำเองว่ำตัวเองตำฝำดก่อนที่จะหุนตัวกลับมำนั่งยังโต๊ะตัวเก่ง
เพื่อตั้งตนเขียนจดหมำยต่อไป...!!
“อนันต์เพื่อนรัก! ณ ตอนนี้สำยฝนก็ยังคงโปรยปรำย สำยลมก็ยังคง
กรีดร้อง แต่อย่ำห่วงไปเลยว่ำฉันจะอ่อนไหวไปตำมบรรยำกำศ เพรำะฉันรู้ว่ำนำย
จะคอยอยู่ข้ำงๆฉันเสมอ ถึงแม้ว่ำตัวของเรำจะอยู่ห่ำงกันในควำมเป็นจริงแต่
มิตรภำพของเรำทั้งสองนั้นคือตัวแทนของกันและกันแม้ว่ำห่ำงไกลแค่ไหนได้
เสมอ....”
“นำยยังจ ำที่ครอบครัวเรำทั้งสองครอบครัวได้ไปเที่ยวทะเลด้วยกัน
เมื่อไม่กี่เดือนก่อนได้หรือเปล่ำ? เมื่อเร็วๆนี้ฉันพึ่งได้มีโอกำสแวะไปที่นั้นมำ ภำพ
ของนำยที่นอนหัวเรำะร่ำอยู่บนเก้ำอีใต้ร่มกันแดดข้ำงๆภรรยำของนำยที่ก ำลัง
ห้องสมุดประชาชนอ าเภอโชคชัยจังหวัดนครราชสีมา BY นัฐรินทร์
