Page 6 - จดหมาย (บันทึกอัตโนมัติ)
P. 6
5
กว่ำเขำจะมำถึงบริเวณวัดที่เต็มไปด้วยผู้คนที่สวมชุดสุภำพสีด ำและ
ขำวมำกมำย เวลำก็ล่วงเข้ำไปกว่ำ 9 โมงเช้ำแล้ว เมื่อเขำหำที่จอดรถได้ก็รีบก้ำว
ลงตรงไปยังศำลำกลำงของวัดทันที... แต่เขำมำช้ำไปหน่อยเพรำะพระสวดเช้ำจบ
ไปแล้วท ำให้บนศำลำมีเพียงญำติของผู้ตำยเพียงเล็กน้อยนั่งจับกลุ่มกันอยู่บน
ศำลำเพื่อรอเวลำที่จะท ำพิธีทำงศำสนำทำงอื่นต่อไป เขำถอดรองเท้ำไว้ข้ำงบันได
แล้วมำหยุดยืนที่หน้ำประตูศำลำสอดส่องมองหำใครบำงคน...
“ธีรวุฒิ...มำแล้วหรือลูก เข้ำมำก่อนสิ” หญิงวัยร่วงเลยกลำงคนเอ่ย
ขึ้นทันทีด้วยแววตำที่บวมแดงเมื่อเห็นเขำเดินเข้ำมำในบริเวณศำลำ
“ครับ..คุณป้ำ” เขำตอบรับแล้วคุกเข่ำคลำนผ่ำนหลังของญำติชั้น
ผู้ใหญ่หลำยคนที่นั่งคุยกันอยู่อย่ำงเงียบๆ พอมำนั่งข้ำงๆเธอเขำก็สังเกตเห็นเบ้ำ
ตำที่คล ำเขียวจำกกำรอดนอน และตำที่แดงเพรำะกำรร้องไห้อย่ำงหนักได้ถนัด
จนเขำรู้สึกสงสำรขึ้นมำอย่ำงจับใจ...!!
“พิธีเผำจะเริ่มในอีกไม่นำนนี้ล่ะ.... เขำคงจะดีใจที่พ่อธีรวุฒิมำ” เธอท ำ
หน้ำเหมือนจะร้องไห้อีกครั้ง... ชำยหนุ่มจับไหล่เธอเบำๆเป็นกำรปลอบใจ
“แล้วทำนอะไรมำรึยังล่ะพ่อธีรวุฒิ....?” ถึงแม้เธอก ำลังเสียใจที่พึ่ง
สูญเสียคนที่ส ำคัญมำกกว่ำในชีวิตตนเองไป เธอก็ยังสำมำรถจะวำงตัวเป็นเจ้ำ
บ้ำนที่ดีในกำรต้อนรับแขกได้..
“ทำนมำแล้วครับ” เขำพยำยำมข่มท้องที่เริ่มร้องไว้ เขำยังไม่ได้
ทำนอะไรเพรำะควำมเร่งรีบ แต่เขำก็ไม่อยำกให้หญิงชรำที่ก ำลังเศร้ำหมองลุกขึ้น
ไปหยิบจับโน้นนี่ที่อำจจะกระตุ้นควำมทรงจ ำที่อำจจะท ำให้สถำนกำรณ์เลวร้ำย
ขึ้น.. เขำมองไปทำงแท่นตั้งศพที่ตอนนี้ก ำลังมีชำยสี่ห้ำคนก ำลังช่วยกันยกโลงศพ
ออกจำกแท่น แล้วค่อยๆเดินหำมอย่ำงระมัดระวังออกไปทำงประตูศำลำอย่ำง
เงียบเชียบ ในขณะที่หญิงชรำที่ก ำลังพยำยำมจะเดินตำมไปต้องเดินอย่ำโซเซ
เหมือนคนหมดแรงจนเขำต้องลนลำนลุกขึ้นไปประคองสีข้ำงแล้วเดินตำมโลงศพ
เบื้องหน้ำเคียงคู่กันไปยังเมรุเผำศพที่ตั้งตระหง่ำนนอยู่เบื้องหน้ำนั้น... ท่ำมกลำง
เสียงพระสวดมนต์ที่ดังแว่วมำตำมลม..
ห้องสมุดประชาชนอ าเภอโชคชัยจังหวัดนครราชสีมา BY นัฐรินทร์
