Page 5 - จดหมาย (บันทึกอัตโนมัติ)
P. 5
4
เตรียมอำหำรให้ทุกคนฉันยังจ ำได้ดี จ ำได้แม้กระทั่งลูกสำวคนเล็กของนำยที่ก ำลัง
วิ่งตำมพี่ชำยคนโตที่แย่งลูกบอลชำยหำดวิ่งหนีไปฉันก็จ ำได้ เชื่อฉันเถอะนะ
เพื่อน!... รับรองว่ำลูกสำวนำยโตขึ้นจะต้องเป็นคนสวยมำกคนหนึ่งแน่นนอน และ
ลูกชำยของนำยคงจะได้เป็นใหญ่เป็นโตเพรำะฉันเห็นแววตำแบบนั้นจำกผู้คนที่
ประสบควำมส ำเร็จในชีวิตมำนักต่อนักแล้ว...เพรำะอย่ำงนั้นนำยอย่ำเป็นห่วง
อนำคตของเขำทั้งสองเลย!! อีกอย่ำงหนึ่งนะ!..ฉันชอบทะเลเหมือนกับนำย แต่เรำ
พียงแค่แตกต่ำงกันในเหตุผลที่ชอบ นำยชอบทะเลเพรำะมันสวยงำมแต่ฉันชอบ
ทะเลเพรำะมันท ำให้ใจสงบรำวกับได้ปลดเปลื้องควำมทุกข์ในใจทั้งหมดทิ้งไปกับ
ทะเล...”
“อนันต์...! ฉันมีเรื่องบำงอย่ำงที่จ ำเป็นต้องบอกกับเธอ มันเป็นเรื่อง
ที่ส ำคัญมำกและอำจจะกระทบควำมรู้สึกของนำย แต่ฉันก็จ ำเป็นต้องบอก...”
เขำหยุดปำกกำนิดหนึ่งเพรำะได้ยินเสียงนกร้อง พอสำยตำมองไปที่นำฬิกำ
บนโต๊ะ!... มันบอกเวลำ 5 นำฬิกำ 38 นำทีใกล้เช้ำเต็มทีแล้ว เขำต้องรีบเขียน
จดหมำยฉบับนี้ให้เสร็จโดยเร็ว!!
“อนันต์..! นำยเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของฉัน และฉันไม่อยำกที่จะแก้ตัว
เช่นนี้ แต่ตอนนี้ฉันอยู่ในสถำนกำรณ์ที่ไม่อำจสำมำรถที่จะท ำกำรติดต่อทำง
จดหมำยกับนำยได้อีกต่อไปแล้ว..!”
“ฉันเสียใจเป็นอย่ำงยิ่งที่จ ำเป็นต้องบอกว่ำ นี่จะเป็นจดหมำยฉบับ
สุดท้ำยที่ฉันสำมำรถจะส่งถึงนำยได้ แต่ฉันหวังเป็นอย่ำงยิ่งว่ำในอนำคตอันใกล้นี้
เรำคงจะมีโอกำสได้พบและสื่อสำรกันอีกครั้งไม่ว่ำจะในทำงใดก็ทำงหนึ่ง...”
“รักเป็นอย่ำงยิ่ง......ธีรวุฒิ”
เขำเขียนประโยคลงท้ำยเสร็จในขณะที่แสงแดดยำมเช้ำสำดส่องเข้ำมำตำม
รอยแยกของหน้ำต่ำงพอดี เขำจัดกำรพับจดหมำยที่เสร็จทันแบบเฉียดฉิวใส่ซองสี
ฟ้ำอ่อนอย่ำงบรรจงแล้วรีบวิ่งลงไปอำบน้ ำแต่งตัวอย่ำงรวดเร็ว ไม่นำนเขำก็
ปรำกฏตัวขึ้นในชุดเสื้อเชิ้ตสีขำวและกำงเกงสแล๊กสีด ำรองเท้ำหนังหุ้มข้อ ก่อนที่
จะบึ่งรถออกไปยังถนนที่เงียบโล่งเงียบยำมเช้ำของชนบทอย่ำงรวดเร็ว..!!
ห้องสมุดประชาชนอ าเภอโชคชัยจังหวัดนครราชสีมา BY นัฐรินทร์
