Page 11 - บทเรียนการสื่อสาร
P. 11
แนวคิดเดียวหรือหลายๆ แนวคิดก็ได้ ที่ส าคัญคือต้องไม่ลืมถามย้อนกลับถึงความคิดเห็น
เกี่ยวกับแนวทางที่เสนอว่าจะน าไปสู่การปฏิบัติได้จริงหรือไม่
่
“มีแนวทางหนึ่งซึ่งหมอเคยใช้กับผู้ปวยหลายคนแล้วได้ผลดีคือ... (เสนอทางเลือก) ... ไม่
ทราบคุณสมศักดิ์มีความคิดเห็นอย่างไรกับแนวความคิดนี้ และมีความเป็นไปได้ในการนําไปสู่
การปฏิบัติจริงหรือไม่ (กระตุ้นให้คิด)”
ั
อย่างไรก็ตาม มีคนจ านวนไม่น้อยที่มาปรึกษาเพียงเพื่อต้องการให้มีคนรับฟงความรู้สึก
และความคิดเห็นของเขาเท่านั้น หรือต้องการเพียงให้ผู้สื่อสารช่วยท าให้เกิดความกระจ่างของ
ั
ปญหา ท าให้ความสับสนที่เคยมีอยู่ลดน้อยลง ในลักษณะเช่นนี้ผู้สื่อสารก็ไม่มีความจ าเป็นต้อง
ั
ช่วยเหลือให้เกิดขั้นตอนในการแก้ไขปญหาก็ได้ ผู้ที่มาปรึกษามักแสดงความรู้สึกพึงพอใจให้
ั
เห็นหลังจากที่เขาได้เห็นปญหาที่ชัดเจนแล้ว
10. หลีกเลี่ยงการให้ข้อมูลที่มากจนเกินไป
ผู้ท าหน้าที่สื่อสารจ านวนไม่น้อยยังยึดติดกับความเป็นผู้รู้ ผู้เชี่ยวชาญ ผู้มีประสบการณ์
และพร้อมที่จะให้ข้อมูลจ านวนมาก เข้าข่ายลักษณะพูดมากและยึดตนเองเป็นศูนย์กลาง พึง
ั
สังวรไว้เสมอว่าอย่าเร่งรีบที่จะให้ข้อมูลถ้ายังไม่เข้าใจประเด็นปญหาชัดเจน การให้ข้อมูล
ั
หลังจากทราบประเด็นปญหาที่ชัดเจนแล้วท าให้เกิดลักษณะที่เรียกว่า “เกาถูกที่คัน” “โดนใจ”
นอกจากนั้นข้อมูลที่ให้ไม่ควรมีปริมาณมากเกินไป ใช้เพียงเพื่อตอบสนองต่อค าถามของผู้ที่อยู่
ั
ตรงหน้าหรือเพื่อประกอบเป็นส่วนช่วยในการแก้ไขปญหาเท่านั้น การให้ข้อมูลปริมาณมาก
เกินไปอาจท าให้ผู้ที่อยู่ตรงหน้าเกิดความสับสน กังวลใจเพิ่มขึ้น เครียด และอาจเป็นการให้
ความส าคัญกับประเด็นปลีกย่อยมากกว่าการให้ความส าคัญกับประเด็นหลัก ท าให้กระบวนการ
ั
ในการแก้ไขปญหาเป็นไปโดยไม่ราบรื่น
บรรณานุกรม
1. จีน แบรี่. การให้ค าปรึกษา Counseling. พิมพ์ครั้งที่ 5. กรุงเทพฯ: เจริญวิทย์การพิมพ์,
2549.
2. ชิษณุ พันธุ์เจริญ. การสื่อสารทางการแพทย์. ใน: ชิษณุ พันธุ์เจริญ, จรุงจิตร์ งามไพบูลย์,
บรรณาธิการ. คู่มือทักษะการสื่อสารด้านบริการทางการแพทย์. พิมพ์ครั้งที่ 2. กรุงเทพฯ:
ธนาเพรส, 2551:1-9.
3. ชิษณุ พันธุ์เจริญ. ปรัชญาของทักษะการสื่อสาร. ใน: วีระศักดิ์ ชลไชยะ, สุชีรา ฉัตรเพริด
พราย, ชิษณุ พันธุ์เจริญ, จรุงจิตร์ งามไพบูลย์, บรรณาธิการ. ทักษะการสื่อสารเพื่อความ
เป็นเลิศด้านบริการทางการแพทย์. พิมพ์ครั้งที่ 2. กรุงเทพฯ: ธนาเพรส, 2551:3-17.
11
