Page 19 - บทเรียนการสื่อสาร
P. 19
่
ั
้
“คุณปาช่วยเล่ารายละเอียดเรื่องไข้ให้หมอฟงเพิ่มเติมหน่อยครับ... (แล้วรอให้ผู้ปวยเล่า
เอง)”
้
่
“อ๋อ คุณปามีไข้สูงมา 2 วันแล้ว... (แล้วเงียบเพื่อรอให้ผู้ปวยเล่าต่อ)”
่
3. นักเรียนขาดประสบการณ์ในการแจ้งข่าวร้าย การสื่อสารเพื่อดูแลผู้ปวยเรื้อรังและ
่
ผู้ปวยระยะสุดท้าย นักเรียนควรหาโอกาสที่จะได้เรียนรู้ทักษะในการสื่อสารยากๆ เหล่านี้ โดยดู
การสาธิตจากครูและผู้เชี่ยวชาญ การฝึกอบรม การอ่านหนังสือ และการเรียนรู้จากวีดิโอ ซึ่งอาจ
ช่วยให้นักเรียนได้เข้าใจและมีแนวคิดที่จะใช้ในการปฏิบัติในอนาคต
่
4. นักเรียนมักให้ความส าคัญของการให้ข้อมูลทางการแพทย์กับผู้ปวยและญาติ
่
มากกว่าการให้ความส าคัญของความรู้สึกวิตกกังวลของผู้ปวย แม้ว่าทั้งสองเรื่องจะมี
ความส าคัญมากเช่นกัน แต่การให้ข้อมูลปริมาณมากและเร็วจนเกินไปมักท าให้ประสิทธิภาพใน
่
การสื่อสารไม่ดีเท่าที่ควร แนะน าให้ใช้ความรู้สึกของผู้ปวยเป็นตัวน าเพื่อให้เขาเปิดใจก่อนที่จะ
่
ให้ข้อมูลสั้นๆ เพื่อช่วยแก้ไขความรู้สึกของผู้ปวยและญาติต่อไป
“คุณสมเกียรติคงรู้สึกเสียใจมากที่ติดเชื้อเอชไอวี... แต่ยาต้านฯ จะช่วยให้อาการของคุณ
สมเกียรติดีขึ้นและมีคุณภาพชีวิตใกล้เคียงกับคนปกติ”
่
กรณีที่ผู้ปวยหรือญาติสอบถามข้อมูลนักเรียนและไม่สามารถที่จะตอบได้ อาจเลือกใช้
ั
่
ค าพูดและการตอบสนองได้หลายแบบ อาจใช้วิธีถามกลับ รอฟงข้อมูลหรือค าถามจากผู้ปวย
เพื่อน ามาเชื่อมโยงกับความคิดเห็น ความรู้สึก และข้อมูลที่เราอาจพอมีอยู่บ้าง
“เรื่องนี้ผมไม่ทราบรายละเอียด จะสอบถามข้อมูลที่ชัดเจนให้จากทีมรักษาพยาบาลและ
จะนํามาแจ้งให้ทราบในวันพรุ่งนี้นะครับ”
“เรื่องที่คุณลุงถามหมอนี้ คุณลุงพอจะทราบอะไรมาบ้างแล้วครับ...”
“คุณหมอท่านอื่น (หรือทีมรักษาพยาบาล) บอกอะไรให้คุณลุงทราบเกี่ยวกับเรื่องนี้บ้าง
ครับ”
บรรณานุกรม
1. ชิษณุ พันธุ์เจริญ. ปรัชญาของทักษะการสื่อสาร. ใน: วีระศักดิ์ ชลไชยะ, สุชีรา ฉัตร
เพริดพราย, ชิษณุ พันธุ์เจริญ, จรุงจิตร์ งามไพบูลย์, บรรณาธิการ. ทักษะการสื่อสาร
เพื่อความเป็นเลิศด้านบริการทางการแพทย์. พิมพ์ครั้งที่ 2. กรุงเทพฯ: ธนาเพรส,
2552:3-17.
่
2. ชิษณุ พันธุ์เจริญ, จรุงจิตร์ งามไพบูลย์. คู่มือทักษะการสื่อสารเพื่อดูแลผู้ปวยเรื้อรัง.
กรุงเทพฯ: ธนาเพรส, 2552.
19
