Page 149 - รวมเล่ม บทที่ 1-252 Ebook
P. 149
125
ความสําคัญไม่น้อยกว่าข ้อที่ 1 เมื่อใดเรารู้เท่าทันความเป็น
เลยคือ เป็นข ้อที่มนุษย์เรา จริงดังกล่าว ก็เท่ากับตัด
คิดกันไม่ออก และไม่อาจจะ ปัญหาไปได ้ทุกสิ่ง
ก ้าวข ้าม หรือทะลุกันไปได ้
จึงไม่อาจอาจจะมีพลังจิต ●อจ.เคยยกตัวอย่างให ้ฟังว่า
ละเอียด มีบ ้านๆหนึ่ง มีพ่อแม่
ขั้นสูง ตลอดจนไม่อาจจะหลุด และลูกชาย2คนคนน้องเป็น
พ ้นกองทุกข์กันไปได ้ คนดี อีกคนหนึ่งเป็นพี่ มีนิสัย
ดังจะได ้กล่าวโดยละเอียด เกเร อยู่มาวันหนึ่งคนพี่ไป
เรื่อง"จิตทะลุ"นี้ แกล ้งน้องแล ้วเกิดทะเลาะชก
ในบทต่อๆไป... ต่อยกัน
■■บทเรียน#108■■ พ่อแม่ของลูกทั้งสอง
=============== ตัดสินปัญหาด ้วยการลงโทษ
"จิตทะลุ" หรือ "จิตก ้าวข ้าม" ใช ้ ไม ้เรียวตีทั้งคู่ ทั้งนี้ไม่เลือก
ตีคนพี่คนเดียว ซึ่งเป็นฝ่ ายผิด
●ดังได ้เกริ่นไว ้แล ้ว
ในท ้ายบทเรียน#107 ก็เพราะต ้องการจะตัดปัญหา
ว่า"จิตทะลุ" คือการก ้าวข ้าม ไม่ให ้เกิดมีการทะเลาะกันใน
ผ่านการหลงผิดที่คิดว่าในโลก บ ้านอีกโดยเด็ดขาด จึงไม่
นี้มีสิ่งสองสิ่งเป็นคู่กันตรงกัน เข ้าข ้างฝ่ ายใดทั้งดี ทั้งไม่ดี
ข ้ามกันเช่น ดี-ชั่ว บุญ-บาป ●การก ้าวข ้ามมายาทั้งหลาย
สัมมา-มิจฉา ก็เช่นเดียวกัน ก็ต ้องก ้าวข ้าม
นิพพาน-สังสารวัฏ ขาว-ดํา หรือทะลุผ่านไปทั้งดีและชั่ว
สูง-ตํ่าหอม-เหม็น สว่าง-มืด เพื่อไปสู่สิ่งที่บริสุทธิ์กว่าดีชั่ว
รู้-ไม่รู้ ฯลฯ ก็คือความบริสุทธิ์แท ้
ทําให ้เกิดการรักทางหนึ่ง หรือความว่างแท ้ หรือ
แล ้วเกลียดหรือไม่ชอบอีกทาง ธรรมชาติแท ้อันเป็นอนันตกาล
หนึ่งความจริงแล ้วมันว่างจาก หรือนิรันดร์กาล
ทั้งสองสิ่งทุกสิ่ง ทั้งรูปบัญญัติ เพราะยึดดีก็ติดดี ดีเป็นมายา
และนามบัญญัติ มันก็กัดเราเท่ากับความชั่ว
มันไม่ใช่ทั้งความมีตัวตน ยึดดีก็ยังมีการยึดมั่นถือมั่น
และไม่ใช่ทั้งความเป็นจริง มีการปรุงแต่งที่ซับซ ้ อน
มีนินทา สรรเสริญ
