Page 195 - รวมเล่ม บทที่ 1-252 Ebook
P. 195
171
ของความว่างแท ้นั้น ของบทเรียน#129 ข ้อ11)
ไม่เป็นจริงเป็นจังอะไร
เป็นมายา ไม่มีตัวตนจริง ●อธิบาย:
เป็นเพียงคําสมมุติ เราได ้ผ่านบทเรียนพื้นฐานกัน
เป็นทางผ่านเพียงแผ่วเบา มาร ้อยกว่าบทเรียนแล ้ว ที่
เท่าที่จําเป็นและมิให ้ไปปรุง กล่าวถึงการเข ้าถึงความว่าง
แต่งสิ่งใดไปมากกว่านี้. แท ้ ซึ่งที่แท ้จริงก็ได ้มีอยู่
สิ่งใดที่เป็นมายา คือ รอบๆตัวเราหรือเรียกว่าอยู่
รูปบัญญัติ นามบัญญัติ ตรงหน้าเรานี่แหละ
ต่างๆ เช่นลักษณะ คุณสมบัติ พร ้อมๆกับตัวเรานี่แหละ
แม ้แต่คําว่า กําลังธรรม แต่มีสิ่งบังตาเรา ทําให ้เรามอง
คําว่าฮวงโป ฯลฯ ไม่เห็นสิ่งบังตา ก็คือ"ปัญญา"
ก็อยู่ในลักษณะเสมอกัน ของเรานั่นเอง
คือ"มายา" ที่ต ้องปล่อยวาง
หรือต ้องถูกเพิกถอนไปใน แต่ปัญญาของมนุษย์
ที่สุดในทํานองที่ว่า โดยทั่วไปเป็นปัญญาที่มี
ขีดจํากัด
"เมื่อจับปลาได ้แล ้ว
ก็ไม่ต ้องสนใจกับลอบอีก เป็นปัญญาที่เป็นอวิชชา
ต่อไป" คือ"ความไม่รู้"คือหยุดอยู่ ตรง
แค่การยึดมั่นถือมั่น
●เรื่องนี้ เป็นสิ่งที่ผู้เข ้าถึง และปรุงแต่ง ในรูปนาม
ต ้องทราบเข ้าใจ และสิ่งต่างๆ หรือเรียกว่า"การ
จึงจะได ้ชื่อว่าตกผลึก ยึดปรุง"
เป็นผู้เข ้าถึงโดยสุดๆตลอด
สาย ไม่ทะลุการยึดปรุง ขึ้นไปอีก
จึงมิใช่ปัญญาสูงสุด
■■บทเรียน#141 ที่มีปรัชญาว่า"การไม่ใช ้
============= ปัญญานั่นแหละเป็นปัญญาอยู่
"ความว่างแท ้" ในตัว"
อยู่ตรงหน้า.......
เพียงแต่ลืมตาให ้เห็นสักหน่อย "เลิกเป็นคนโง่และคนฉลาด
(อธิบายในเชิงลึก เสียนั่นแหละเป็นคนมีปัญญา"
