Page 199 - รวมเล่ม บทที่ 1-252 Ebook
P. 199
175
และกลายเป็น ความว่างแท ้สากล มีอยู่ทั่วทุก
"ความเข ้าใจและเข ้าถึงที่ หนแห่งไม่มีขอบเขต จิตเรา
สมบูรณ์" สัมผัสไม่ได ้
(อนึ่งคําว่า"วสี"ก็มิได ้เป็น"วสี"
ที่จริงจังแต่อย่างใด ไม่มีการเพ่งจากจิตของตนเอง
เพียงแต่ยืมคํามาเรียก แต่มาจากความว่างแท ้สากล
ให ้พอเข ้าใจ) ไม่มีจิต ไม่มีการเคลื่อนไหว
ของจิตอย่างเด็ดขาด ไม่มี
●การถ่ายทอดจิตแก่ผู้อื่น ความคิดไม่มีรูปนาม
ที่สําคัญก็คือ การบําบัดรักษา
ผู้ป่ วย คือเราไม่เรียกว่า ●การกําหนดคํานี้ขึ้นมา จึง
เป็นการบําบัดฯ เพราะทุกสิ่ง มิใช่แต่เพียงนึกเอา คิดเอา
เป็นมายา ไม่มีตัวตนจริง แต่ต ้องหมั่นพิจารณาจนเข ้าใจ
จึงไม่มีการบําบัดฯจริง และเข ้าถึงเสียก่อน
ไม่มีผู้บําบัด ไม่มีผู้ถูกบําบัดฯ จึงจะนํามาใช ้ ได ้
มีแต่การถ่ายทอดจิตว่างแท ้
ต่อกันและการถ่ายทอดจิตนั้น ●●สรุปบทเรียน#143 นี้ คือ
ก็มิได ้เป็นจริงเป็นจังแต่อย่าง ให ้วางตําแหน่งของจิต
ใด ไว ้ในตําแหน่งของ
"มุมมองจากความว่างแท ้"
●อจ.ขอกําหนดคํา เรียกต ้น และอย่าลืมว่า ในความว่างแท ้
ทางของการถ่ายทอดจิตว่าง ไม่มีรูปบัญญัติ หรือนาม
แท ้นี้ว่า"มุมมองจากความว่าง บัญญัติใดๆ
แท ้"หรือ"มุมมองจากความว่าง
แท ้ปราศจากสภาวะ" ดังนั้น คําว่า"มุมมอง"
ก็มิได ้เป็น"มุมมอง"
เหตุที่กําหนดคํานี้ขึ้นมา ที่เป็นจริงเป็นจังแต่อย่างใด
ก็เพื่อสื่อสารกับตนเองหรือ
ผู้อื่นให ้เข ้าใจว่า เมื่อนึก หรือ ●ขณะถ่ายทอดจิต
กําหนดคําๆนี้ขึ้นมา ก็จะเข ้าใจ เมื่อนึกถึงคําคํานี้คือ
ได ้ตรงกันว่า มันคือความว่าง "มุมมองจากความว่างแท ้"
แท ้ที่มาจาก มันจะมีพลานุภาพสูงสุด
ในตัวของมันเองออกมา
โดยอัตโนมัติ เพราะมันเป็น
