Page 340 - รวมเล่ม บทที่ 1-252 Ebook
P. 340
128
ทุกลมหายใจเข ้าออก ไม่ใช่ตัวตนจริง จึง "สัมผัส
แบบแผ่วเบา แบบไม่ใช่
ส่วนภาวะสมมุติ ตัวตน"
ก็จัดให ้เบาๆ หรือแผ่วเบา หรือการให ้ความสําคัญต่อ
ให ้เดินทางสายกลาง แบบ การอโหสิกรรม แบบผิวเผิน
แผ่วเบา แผ่วเบา เพราะการอโหสิกรรม
ไม่จัดหนัก ให ้ยึดปรุงแบบ เป็นเรื่องสมมุติ ที่มนุษย์สมมุติ
เบาๆ เท่าที่จําเป็น หรือมนุษย์มายา เขาขอโทษ
เช่น กินเพื่ออยู่ มิใช่อยู่เพื่อกิน แบบมายาต่อกัน
ทําบุญ มิใช่เมาบุญ ฯลฯ
เพราะเรารู้เท่าทันว่า เราเป็น นี่คือการรู้ตัวทั่วพร ้อม ว่า ทั้ง
เพียงมายา จึงควรยึดปรุงแผ่ว โลกวิมุต กับโลกสมมุติ
เบา เท่าที่จําเป็น ซ ้ อนกันอยู่ ตลอดเวลา
อนึ่ง ในการเดินพลังจิต ก็ นําไปใช ้ ได ้ ทั้งการดําเนิน
จําเป็นจะต ้อง มีการรู้ตัวทั่ว ชีวิตประจําวันและการเดินพลัง
พร ้อม ว่ามีภาวะสองภาวะซ ้ อน จิต หรือการปฏิบัติธรรมเพื่อ
กันอยู่เช่นเดียวกัน แล ้วก็ การหลุดพ ้น
จัดลําดับความสําคัญ
เช่นเดียวกัน คือภาวะความว่าง บทเรียน#200
แท ้เป็นหลัก ส่วนภาวะมายา "จะก้าวไปทางใด
หรือภาวะสมมุติเป็นรอง สุดแต่ใจจะไขว่คว้า"
เป็นแบบแผ่วเบา =============
ยกตัวอย่าง เช่น จริต ชอบ ทางโน้น มีเหตุ มี
ในขณะที่ ถ่ายทอดจิตความ ผล เป็นขั้นเป็นตอน ทุกข์
ว่างแท ้ ไปครอบคลุม สมุทัย นิโรธ มรรค
เชื้อกรรมหรือเชื้อโรค หรือการ
ให ้มีการอโหสิกรรมกัน หรือมีจริต ชอบทางนี้ เข ้าถึง
การกําหนดจิต "ความว่าง โดยวิธีธรรมชาติ
แท ้" คือการไม่ให ้ความสําคัญ โพล่งเดียวถึง โดยอาศัยกําลัง
แก่เชื้อกรรมหรือเชื้อโรค คือรู้ ธรรม รู้เรื่องความเป็นมายา ไม่
ว่ามีเชื้อกรรม แต่เชื้อกรรม
ยึดปรุง
