Page 100 - แง่มุมความรัก
P. 100
เขาค่อยๆ โอบกอดร่างของฉันเอาไว้ทั้งน�้าตา
“นี่คงเป็นกอดสุดท้ายของเราสองคนแล้วซินะ” ฉันคิดกับตัวเองในใจ
และนั่นก็ท�าให้ฉันกอดเขาแน่นเข้าไปอีก วินาทีนั้นฉันไม่อยากปล่อยมือออก
จากเขาเลย ฉันอยากกอดเขาอยู่อย่างนั้นแต่ในเมื่อมันถึงเวลาทุกอย่างก็คงต้อง
ปล่อย
“คุณหนูครับ คุณหนูรักผมไหม?”
“ไม่ว่านายจะถามฉันอีกกี่พันรอบฉันก็จะบอกว่าฉันรักนาย และรักนาย
คนเดียว” ฉันบอกเขาไปโดยไม่ต้องคิด
“ผมจะรอคุณหนูกลับมานะครับ” ค�าสุดท้ายที่กวินพูดกับฉันในคืนนั้น
มันเป็นค�าพูดสั้นๆ ที่บาดลึกไปจนถึงขั้วหัวใจ ถึงฉันและเขาจะเดินไปไม่พร้อมกัน
แต่ฉันว่ามันคงต้องมีสักวันที่ฝ่ายหนึ่งจะต้องยืนรออีกฝ่ายหนึ่ง เพื่อรอวันที่เรา
ทั้งสองจะได้เดินไปพร้อมๆ กัน
“รันเสร็จรึยังลูก”
“เสร็จแล้วค่ะพ่อ”
“เดี๋ยวรอพี่เชนแป๊บนึงนะลูก” ฉันถึงกับอึ้งเมื่อคุณพ่อพูดออกมาแบบนั้น
“เรื่องนี้คุณพ่อไม่เคยบอกหนูเลยนะคะ ว่าจะให้หนูไปกับพี่เชน”
“ก็ถ้าชั้นบอกแกไปแล้วแกจะยอมไปไหมล่ะ”
“คุณพ่อจะท�าร้ายจิตใจหนูไปถึงไหน แค่นี้มันยังไม่พออีกหรอคะ?”
“ก็จนกว่าแกจะเลิกกับไอ้กวิน” เมื่อคุณพ่อพูดจบ มันกลับท�าให้ฉัน
นิ่งจนพูดอะไรไม่ถูก
รถเก๋งสีขาวได้เข้ามาจอดในบ้านของฉัน ฉันเองก็คงไม่ต้องเดาว่ารถใคร
เมื่อประตูเปิดออกพี่เชนถือกระเป๋าเป้สีน�้าตาลลงมาจากรถทันที
“ขอโทษที่ต้องให้รอนานนะครับ”พี่เชนพูดด้วยสีหน้าระรื่นต่างกับ
สีหน้าของฉันที่มีแต่ความเศร้า
“น้องรันครับ ไปที่โน่นพี่จะดูแลน้องรันเอง น้องรันไม่ต้องกังวลนะครับ”
ระหว่างทางไปสนามบินพี่เชนก็ชวนฉันคุยตลอด แต่ใครจะรู้ล่ะว่าผู้ชายที่นั่ง
อภิชญา แก้วมี 97
