Page 96 - แง่มุมความรัก
P. 96
นั้นพลาดไป เขารีบคว้ามือฉันไปจับไว้ตลอดทางจนถึงมหาวิทยาลัย
“นี่นายปล่อยมือฉันได้แล้วเดี๋ยวใครมาเห็นเข้า” เขาค่อยๆ ปล่อยมือ
ฉันลง
“เลิกเรียนแล้วผมมารอหัวใจของผมอยู่ที่เดิมนะครับ” ฉันส่งยิ้มให้เขา
แล้วรีบวิ่งออกมาจากรถให้เร็วที่สุด อยู่ต่อไปฉันต้องเขินจนท�าอะไรไม่ถูกแน่ๆ
เช้าวันเสาร์ฉันตื่นนอนด้วยเสียงนาฬิกาปลุกเรือนเดิมที่วางอยู่บนโต๊ะ
ข้างโคมไฟสีชมพู ฉันหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา จู่ๆ ก็มีข้อความส่งมาจากบอดี้การ์ด
ของฉัน ฉันไม่รอช้ารีบเปิดอ่านทันที ‘วันนี้วันเสาร์ ไปเที่ยวกันไหมครับ’ ฉัน
จ้องมองข้อความนั้นอยู่พักใหญ่ ก่อนที่ฉันจะตัดสินใจส่งข้อความตอบตกลง
กับเขาไป แล้วก็รีบลุกลงจากเตียงวิ่งไปยังห้องน�้าทันที
“ไปกันเลยไหมครับคุณหนู” กวินจ้องมองฉันโดยไม่กระพริบตา
“มองไรของนาย รีบๆไปได้แล้ว”
“คะ..คะ..ครับ” เขาพูดน�้าเสียงสั่นๆ ดูไม่เหมือนกวินคนที่ฉันรู้จัก
มาก่อนที่ปากเก่งใจกล้า แล้วเขาเอื้อมมือมาคาดเข็มขัดนิรภัยให้ฉันเช่นเคย
“ว่าแต่นายจะพาฉันไปที่ไหนหรอ” ฉันมองหน้าเขาแล้วท�าหน้างุนงง
“เดี๋ยวคุณหนูก็รู้เองครับ” นั่นมันท�าให้ฉันยิ่งอยากรู้เข้าไปใหญ่
เมื่อมาถึงสถานที่หนึ่งที่ดูเหมือนกับที่ธรรมดาๆทั่วไป แต่ความรู้สึก
ของฉันในตอนนี้มันกลับตื่นเต้นอย่างบอกไม่ถูก เขาเดินมาข้างหลังฉันแล้วหยิบ
ผ้าสีขาวมาปิดตาฉันไว้ เขาจับมือฉันแล้วพาเดินเข้าไป ฉันไม่เห็นอะไรแม้แต่น้อย
ได้ยินแต่เสียงลมและใบไม้ที่ฉันและกวินเหยียบ เราเดินไปด้วยกันเรื่อยๆ เรื่อยๆ
จนกวินหยุดเดินแล้วปล่อยมือฉัน เขาเอื้อมมือมาแกะผ้าสีขาวที่ปิดตาฉันจน
มืดสนิทออก ฉันขยี้ตาเบาๆ แต่สิ่งที่เห็นอยู่ตรงหน้าท�าให้ฉันต้องวางมือลง
ภาพตรงหน้ามันท�าให้ฉันพูดอะไรไม่ออก กวินก�าลังถือช่อดอกกุหลาบแล้วเดิน
เข้ามาหาฉัน เขาเอื้อมมือมาจับไหล่ฉันไว้ทั้งสองข้าง
“คุณหนูครับผมชอบคุณหนูนะครับ คุณหนูลองคบกับผมได้ไหมครับ”
กวินท�าให้ฉันรู้สึกดีมาก ดีจนไม่สามารถพูดออกมาเป็นค�าพูดได้ ฉันเขินเขาจน
อภิชญา แก้วมี 93
