Page 94 - แง่มุมความรัก
P. 94
ผมรักลูกสาวเจ้าพ่อ
อภิชญา แก้วมี
“กริ๊ง กริ๊ง กรี๊ง!” เสียงนาฬิกาปลุกมันยังคงดังปลุกฉันให้ลุกจากเตียง
แทนเสียงของแม่ที่จะคอยปลุกฉันอยู่ทุกวัน หลายคนอาจสงสัยว่าแม่ฉันไปไหน
ฉันไม่มีแม่หรอก แม่ฉันหย่ากับพ่อตั้งแต่ฉันอายุ 7 ขวบแล้วล่ะ จนตอนนี้
ฉันอายุปาเข้า 21 แล้ว ฉันจ�าได้ว่าของขวัญวันเกิดตอนฉันอายุ 17 ที่คุณพ่อ
ซื้อให้ก็คือนาฬิกาปลุกเรือนนี้นี่แหละ ท�าไมน่ะหรือ? ก็เพราะพ่อไม่มีเวลาปลุก
ฉันไง ไม่มีเวลาแม้แต่จะนั่งทานข้าวด้วยกัน พ่อเอาแต่ท�างานและเที่ยวผู้หญิง
จนแม่ทนไม่ได้ ทั้งสองตกลงหย่ากันโดยพ่อรับเลี้ยงฉันไว้ส่วนแม่ก็ไปท�างานอยู่
ต่างจังหวัดและไม่กลับมาหาฉันอีกเลย
“คุณหนูครับ เสร็จรึยังครับเดี๋ยวไปเรียนไม่ทันนะครับ” น�้าเสียงของ
ชายหนุ่มที่ดังมาจากชั้นล่างดังเข้ามาในหูฉัน ก็จะใครซะอีกล่ะ ก็บอดี้การ์ด
มือขวาของคุณพ่อที่ให้มาดูแลฉันไง
“แป๊บนึง ฉันก�าลังจะลงไป” ฉันเองก็รีบไม่ต่างอะไรไปจากเขา ฉันรีบ
คว้ากระเป๋าที่วางอยู่บนโต๊ะแล้ววิ่งลงบันไดมาด้วยอาการเหนื่อยหอบ สิ่งที่ฉัน
อยากเจอก่อนไปเรียนทุกๆวันก็คงจะเป็นหน้าของคุณพ่อนี่แหละ แต่สุดท้าย
มันก็คงเป็นได้เพียงแค่ความคิดเท่านั้น และฉันคงไม่ต้องเอ่ยปากถามใครหรอก
ว่าคุณพ่อหายไปไหน ซึ่งมันเป็นค�าตอบที่ฉันเองก็รู้อยู่แก่ใจ ฉันพยายามจะไม่
ร้องไห้แต่น�้าตามันก็ค่อยๆไหลออกมาและหยดลงบนกระโปรงนักศึกษาสีด�า
จนชุ่ม
“คุณหนูมีอะไรไม่สบายใจเล่าให้ผมฟังก็ได้นะครับ เผื่อมันจะท�าให้คุณ
หนูดีขึ้นบ้าง” ฉันส่งยิ้มให้เขา เพราะอย่างน้อยฉันก็ยังรู้สึกดีที่ยังมีคนคอยอยู่
ข้างๆฉัน ฉันตัดสินใจเล่าความจริงทุกอย่างให้เขาฟังทั้งหมด น�้าเสียงสั่นปน
เสียงสะอึกเปล่งออกมาพร้อมกับน�้าตาที่ไหลอาบทั้งสองแก้ม
อภิชญา แก้วมี 91
