Page 90 - แง่มุมความรัก
P. 90
เสียเหลือเกิน
ตะวันไม่เคยรู้สึกถึงความว้าเหว่และผิดหวังมากเท่านี้มาก่อน เด็กหนุ่ม
เอาเเต่พร�่าเพ้อโทษตัวเองในใจ...
ถ้าเขายอมรับใจตัวเองตั้งแต่วันนั้น ทุกอย่างก็คงดีไปมากกว่าตอนนี้แล้ว
“ฉันต้องเหงาแน่ๆ ว่ะ ตอนที่ไม่มีแกอยู่”
“ฉันด้วย...”
“งั้น...เรามาสัญญากันมั้ย” ตะวันโพล่งขึ้น พลางยื่นนิ้วก้อยไปตรง
หน้าพัชร เธอมองเขาด้วยความงุนงง ตะวันยิ้มให้
“ถ้าเรากลับมาเจอกันในตอนที่ไม่มีใคร...มาเป็นแฟนฉันนะ” เด็กหนุ่ม
พูดด้วยท่าทีจริงจังแต่แฝงไปด้วยความเขินอาย มือข้างซ้ายเกาท้ายทอยเพื่อ
ระบายความเขิน พัชรอมยิ้มกับท่าทางนั้น ยกมือเช็ดน�้าหูน�้าตาก่อนจะยื่น
นิ้วก้อยไปเกี่ยวกับนิ้วก้อยของตะวันด้วยความเต็มใจ
“โอเค ห้ามผิดสัญญาล่ะ”
“อืม...แกรอฉันก่อนนะ”
ติ๊ด...ติ๊ด...
เสียงนาฬิกาข้อมือดังขึ้นเมื่อตรงกับเวลาสิบเก้านาฬิกาหรือหนึ่งทุ่ม
ตรง ชายหนุ่มที่ย้อนวันวานตื่นจากภวังค์ทันที กระพริบตาสองสามครั้ง ก่อน
จะส่ายหน้าบางเบาเมื่อเขานึกถึงเรื่องราวเก่าๆอีกแล้ว
“ตะวัน... เอาอีกแล้วนะมึงเนี่ย...” เขาพึมพ�าเบาๆ ถอนหายใจด้วย
ความเหนื่อยหน่าย ก่อนจะยันตัวลุกขึ้นทันทีโดยที่ไม่ทันมองว่าก�าลังมีคนเดินมา
เหมือนกัน เขาชนกับร่างบางอย่างจัง ตะวันคว้ามือของผู้หญิงที่เขาชนด้วย
ความรวดเร็ว
“ขอโทษนะครับ เป็นอะไรมากรึเปล่า” เขาพูดทันทีหลังจากที่ช่วย
พยุงเธอแล้ว ก่อนที่นัยน์ตาคมจะเบิกตากว้างเมื่อมองภาพเบื้องหน้า เช่นเดียว
กับผู้หญิงตรงหน้าที่มองเขาด้วยท่าทีตกใจเช่นกัน หัวใจของเขาเริ่มเต้นแรงขึ้น
สิริยากร ปิงเมือง 87
