Page 89 - แง่มุมความรัก
P. 89
ตะวันเป็นอย่างไร พอนั่งคิดอยู่คนเดียวก็หลุดภวังค์เมื่อพบกับเพื่อนสนิทที่ปั่น
จักรยานมาหาด้วยใบหน้าเปื้อนรอยยิ้ม
“พัชร...มีอะไรเหรอ” ตะวันถามทันที เด็กหนุ่มสงสัยเหลือเกินว่า
เหตุใดเธอถึงได้เรียกเขาออกมาในบรรยากาศโรแมนติกเสียแบบนี้ ใจเต้นลุ้น
ระทึกจนมือเย็นไปหมด หรือว่าพัชรจะเรียกมาสารภาพรัก? เขาคิดในใจ
ยิ่งเห็นใบหน้าจิ้มลิ้มนั้นนิ่งเสียจนน่ากลัวเขาก็ยิ่งหวั่นใจ พัชรค่อยๆระบายยิ้ม
บางเบาออกมา
“ฉัน...ต้องไปอเมริกา” พัชรบอกด้วยแววตาเศร้า ตะวันนิ่งไปพักใหญ่
ราวกับทุกอย่างพังทลายล้มลงไม่เป็นท่า เด็กหนุ่มมองคนตรงหน้าด้วย
ความไม่เข้าใจ ยิ่งเห็นแววตากลมมีน�้าตาคลออยู่จึงท�าให้เขารับรู้ว่าพัชรไม่ได้
พูดเล่น ตะวันจับไหล่บางเขย่าจนเธอโยกไปตามแรง เอาแต่ถามราวกับคนสติ
หลุด พัชรจึงเล่าทุกอย่างให้ฟังเสียทั้งหมด รู้สึกใจหายเมื่อเธอต้องจากกับตะวัน
ที่อยู่กับเธอมาตั้งแต่เด็กๆ เธอร้องไห้ สะอื้นจนหอบตัวโยน ตะวันยกมือเช็ด
น�้าตาให้ แม้ว่าน�้าตาของตนจะไหลมากพอๆ คนตรงหน้า ก่อนที่เขาจะบอก
ความรู้สึกทั้งหมดให้พัชร
“ไม่รู้ว่าแกจะรู้สึกแบบเดียวกันมั้ย...แต่ก็อยากบอกอยู่ดี...” เด็กหนุ่ม
สูดลมหายใจเข้าลึกๆ จ้องมองคนตรงหน้าด้วยแววตามุ่งมั่น
ในตอนนี้เขารู้แค่ว่า...เขาไม่อยากปล่อยเวลาให้สายไปมากกว่านี้เเล้ว
“.........”
“พัชร ฉันชอบแก” ราวกับความฝัน ค�าพูดของตะวันท�าให้พัชรนิ่งไป
ก่อนจะยิ้มออกมาเช่นเดียวกัน
“แกชอบฉันมั้ย” เด็กหนุ่มลอบมองเพื่อนสนิทตรงหน้าด้วยแววตา
หวาดหวั่น กลัวเหลือเกินว่าเธอจะไม่รู้สึกเหมือนเขา มันก็เหมือนกับเกม...
ถ้าใช่ก็ชนะ ถ้าไม่ก็จบ
“ฉัน...ก็ชอบแก” แค่เธอพูดสั้นๆ แต่ก็ท�าให้ทั้งคู่รับรู้ นัยน์ตาสองคู่
ทอดมองกันด้วยความรู้สึกทั้งหมดที่มีให้กัน แต่มันเต็มไปด้วยความเศร้าสร้อย
86 สานกล้าวรรณกรรม 4
