Page 93 - มนุษย์
P. 93
โรงเรียน ทุกคนจะมองฉันด้วยสายตายังไง ฉันจะต้องเจอกับอะไรบ้าง แค่คิดก็รู้สึกไม่
อยากที่จะเจอใครแล้ว แต่ฉันจะปล่อยให้คนอื่นเข้าใจฉันผิดอย่างนี้ต่อไปไม่ได้หรอก
ฉันท้อมาก แค่เดือนแรกก็เกิดเรื่องขนาดนี้แล้วนะ
เมื่อครบก�าหนดพักการเรียนแล้ว ฉันก็ได้ไปโรงเรียนตามปกติ ทุกคนมองฉัน
ด้วยสายตาที่ขยะแขยง เหมือนฉันได้ไปฆ่าใครตายมา ตอนนี้จิตใจของฉันเริ่ม
ห่อเหี่ยวลง ฉันเดินมาถึงห้องเรียนก็พบว่าแพตตี้อยู่ในห้อง ฉันเห็นว่าถ้าเข้าไป
สถานการณ์ต้องไม่ดีแน่เลยจึงหันหลังกับแล้วเดินออกมา
“นารา เดี๋ยวก่อน” แพตตี้ตะโกนเรียก ฉันหันกลับไปด้วยสีหน้าที่งุนงง
“นารา คือเรามีเรื่องจะคุยด้วยอ่ะ” ฉันสงสัยว่าเธอมีอะไรกันแน่
“มีอะไรหรอ”
“คือ เราขอโทษเธอจริงๆนะ ตอนที่เราอยู่บ้านน่ะ เราก็ไปคิดทบทวนเรื่อง
ทั้งหมดมาแล้ว เราผิดเองอ่ะที่ไปลอกข้อสอบของเธอ”เธอก็ได้ขอโทษฉัน ท�าให้ฉัน
รู้สึกว่าเธอส�านึกผิดแล้ว
“อื้ม ไม่เป็นไรนะ เพื่อนกันให้อภัยกันได้ จริงๆเราก็ผิดเหมือนกันแหละที่ไป
ท�าร้ายร่างกายเธอขนาดนั้น เราขอโทษนะแพตตี้”
“โอเคๆ เนี่ยเราไปซื้อขนมปังกะนมมาให้เป็นการขอโทษด้วยนะ” แพตตี้พูด
“ขอบคุณมากๆเลยนะทั้งสองคน เรายังไม่ได้กินข้าวมาพอดีเลย งั้นเราขอกิน
เลยนะ” ฉันพูดพร้อมกับยิ้มให้โดยไม่สงสัยอะไรในแพตตี้นั้นเลย
“ได้เลย ไม่ต้องเกรงใจนะ” แพตตี้พูดก่อนที่จะยิ้มแบบมีเลศนัย ฉันก็ไม่ได้
เอะใจอะไร จึงกินขนมปังหมดก้อนภายในเวลาไม่กี่วินาที
“กินช้าๆก็ได้ ไม่ต้องรีบขนาดนั้นหรอก” แพตตี้พูดกับฉัน
“ขอโทษทีนะ พอดีเราหิวน่ะ” ก็คนมันหิวนี่ ฉันหัวเราะ
“กินนมสิ เดี๋ยวส�าลักนะ” เธอพูดเพื่อหวังให้นารารีบกินนม ฉันก็ท�าตามที่
แพตตี้บอก แต่ท�าไมนมช็อคโกแลตมันรสชาติแปลกๆ ฉันเลยถามแพตตี้ว่า
“เธอเอาอะไรมาให้เรากิน” แพตตี้หัวเราะให้กับความโง่ของนารา
“เราถามว่าเธอเอาอะไรมาให้เรากิน” ฉันถามอีกรอบด้วยความรู้สึกเริ่ม
ระแวง
90 สานกล้าวรรณกรรม 3
