Page 90 - มนุษย์
P. 90
ตึกเรียน เพื่อนทุกคนตกใจมากกับการกระท�าของครูสมหญิง
“ครูท�าอะไรของครูคะ!!!” ฉันพูดกับครูด้วยความโกรธและตกใจ ครูสมหญิง
ก็ได้ฟาดไม้เรียวไปที่โต๊ะอย่างแรง
“ท�าไมเธอไม่ตั้งใจเรียนล่ะ เอาโทรศัพท์ขึ้นมาเล่นท�าไม พ่อแม่เธอให้สอนเธอ
มาท�ากิริยาต�่าๆอย่างนี้หรอ” ครูสมหญิงด่ากลับราวกับคนเสียสติ
“แล้วครูเคยสอนอะไรมั้ยล่ะคะ จะให้ตั้งใจเรียนได้ยังไงในเมื่อครูยังไม่ได้สอน
อะไรเลย ก่อนจะพูดอะไรเนี่ยหัดใช้สมองคิดบ้างนะคะ จะได้ไม่อายเด็ก” ค�าพูดของ
ฉันท�าให้ทุกคนแตกตื่นกันหมด
“เธออย่ามาท�าตัวอวดฉลาดที่นี่ ถ้าฉลาดมากนักก็ไม่ต้องมาโรงเรียนแล้ว
เอาเวลาไปเลี้ยงดูพ่อแม่ดีกว่าเพราะตอนนี้พ่อแม่ของเธอคงจะเหนื่อยกับลูกอย่างเธอ”
ครูสมหญิงก็ตอบกลับ
“แล้วครูคิดว่าครูฉลาดแล้วหรอคะที่มีวิธีการถ่ายทอดความรู้ให้เด็กแบบนี้
แล้วการที่มาเรียนกับครูเนี่ยมันก็ไม่ได้ท�าให้ใครฉลาดขึ้นรู้ไว้ด้วยนะคะ ที่นักเรียน
คนอื่นเขาฉลาดกันเพราะเขาไปเรียนข้างนอกมาค่ะ ละอีกอย่างคนที่เป็นคนดีแล้วเค้า
ไม่มาท�ากิริยาต�่าๆแบบนี้หรอกค่ะ”
ครูสมหญิงสั่นและฟาดไม้เรียวฟาดไปที่กระดานจนไม้เรียวหัก นักเรียนห้อง
อื่นออกมามุงดูอยู่หน้าประตู พอครูสมหญิงเห็นอย่างนั้นเลยรีบบอกทุกคนว่าไม่มีอะไร
เกิดขึ้น ให้กลับไปเรียน ฉันเอือมกับครูมากๆ
“ใจเย็นๆ นะ นารา” นัทบอกฉันก็พยักหน้าตอบนัท
สงครามโลกครั้งที่ 2 ระหว่างครูสมหญิงกับฉันที่เกิดขึ้นเมื่อสักครู่ก็ได้เริ่ม
เย็นตัวลงแล้ว ครูสมหญิงก็ได้พูดต่อว่า “คาบหน้าครูจะสอบ และอีกอย่างครูอยาก
ฝากบอกก็คือ ช่วยดูแลเพื่อนคนนี้ของพวกเธอให้ดีๆด้วย ถ้าครั้งหน้ายังเกิดปัญหา
แบบนี้อีก ครูจะถือว่าเป็นความผิดของพวกเธอทั้งห้อง” ครูสมหญิงพูด ก่อนที่จะเดิน
ออกจากห้องแบบไม่ได้สอนอะไรเลยอีกแล้ว
“เห้อ น่าเบื่ออ่ะ สอนอะไรก็ไม่เคยสอน จะสอบละ” ฉันพูดกับนัท
“นี่นารา เธอก็ใจเย็นลงบ้างนะ เธอก็อย่าลืมว่าครูสมหญิงก็แก่แล้ว” นัทพูด
“แต่นัทดูครูท�าดิ ครูขว้างโทรศัพท์เราออกไปนอกอาคารเลยนะ”
อภิตะวัน อัตถวิบูลย์ 87
