Page 86 - มนุษย์
P. 86
หลังจากที่ครูสมหญิงเดินออกจากห้องไปแล้ว และฉันก็ได้ขอโทษเพื่อนคนอื่นๆที่
ตนเองเป็นสาเหตุที่ท�าให้ไม่ได้เรียน
“เพื่อนๆคือเราขอโทษนะ ขอโทษจริงๆ”
“ไม่เป็นไรหรอก เราเข้าใจเธอดีแหละ” คนหนึ่งในห้องพูดก่อนจะแยกย้ายไป
พักกัน จนในห้องเหลือเพียงแค่ฉันกับนัทเพียงสองคนเท่านั้น ฉันนั่งลงที่โต๊ะของเธอ
ด้วยความรู้สึกที่ยังหงุดหงิดครูสมหญิงยังไม่หาย
“เราขอโทษนะ เรื่องที่ไปโกหกครูว่าอ่านแล้วอ่ะ” นัทพูดกับฉัน
“เธอนั่นแหละ จะโกหกครูท�าไมล่ะ” ฉันตอบนัทด้วยความโมโห
“ก็เรากลัวเธอโดนท�าโทษเพราะเราอ่ะ แล้วเราก็ไม่รู้ด้วยว่าครูจะถามยาก
ขนาดนี้ หน้าตาเธอดูฉลาดจะตาย ไม่โกรธนะ” นัทพูดกับฉันด้วยน�้าเสียงที่ส�านึกผิด
หัวใจของนาราเริ่มชุ่มชื้นขึ้น
“เราไม่โกรธเธอหรอก เธอไม่ผิดอ่ะ ครูนั่นแหละ สอนก็ไม่สอน” จากที่ฉัน
ใจเย็นลงแล้ว ก็กลับมาดูหัวร้อนใหม่อีกครั้ง
“ใจเย็นน่า ครูแก่แล้ว ปล่อยครูไปเหอะ” นัทพยายามท�าให้ฉันใจเย็นลง
แต่ฉันก็ตอบกลับนัทว่า
“แต่มันอนาคตเราเลยนะ จะให้ครูที่ขี้เกียจสอนเนี่ยมาท�าลายอนาคตเราเลยหรอ
อนาคตมันส�าคัญนะ ถ้าเราอยากอยู่รอดในสังคม ไม่ใช่แค่เรียนให้มันจบไป ต้องเอา
ความรู้มาใช้ด้วย ละไหนล่ะความรู้ที่ครูมอบให้แก่นักเรียน มีแต่หนังสือเนี่ยแหละที่
มอบให้” ฉันตะคอกใส่นัทเป็นชุด นัทเงียบ ฉันเริ่มได้สติ
“ขอโทษนะ” ฉันพูดกับนัทด้วยน�้าเสียงที่เย็นลง
“อื้ม ไม่เป็นไร ว่าแต่โตขึ้นเธออยากเป็นอะไรอ่ะ” นัทชวนคุยต่อ
“เราอยากเป็นหมออ่ะ เรานึกว่าที่นี่ครูจะตั้งใจสอนกว่าที่โรงเรียนเดิมนะ”
“ก็ว่าสิ เธอดูจริงจังกับการเรียนมากเลยเนอะ”
“ก็เราฝันมาตั้งแต่เด็กละอ่ะว่าโตขึ้นเราอยากเป็นหมอ” ฉันพูด พร้อมกับ
ก้มดูที่นาฬิกาข้อมือ
“ละเพื่อนเธออ่ะ ได้เวลาเรียนคาบต่อไปละนะ จะไปด้วยกันมั้ย”
“อ่อ คือเราไม่ค่อยมีเพื่อนหรอก” นัทก้มหน้าลงพร้อมกับตอบด้วยน�้าเสียง
อภิตะวัน อัตถวิบูลย์ 83
