Page 83 - มนุษย์
P. 83
“ไปนั่งที่อื่นเลยไป” ฉันประชดนัทด้วยน�้าเสียงที่ค่อนข้างจะน้อยใจ
“โอ๋ๆ อย่างอนนะ เราล้อเล่น ยินดีที่ได้รู้จักนะ นารา” นัทพูดเชิงง้อนิดหน่อย
จึงท�าให้ฉันยิ้มออกมา แล้วเราสองก็คุยกันอย่างสนิทสนมมากขึ้น
เสียงออดโรงเรียนก็ดังขึ้น ในที่สุดฉันก็จะได้พบกับครูที่พร้อมจะท�าให้ฉัน
ฉลาดขึ้นได้แล้ว แต่ขณะนั้นก็มีเพื่อนคนหนึ่งรีบวิ่งเข้ามาในห้องพร้อมกับตะโกนด้วย
น�้าเสียงที่ลนลานมาก
“ครูสมหญิงมาแล้วววว” นักเรียนคนหนึ่งพูดขึ้นมา นักเรียนทุกคนรีบนั่ง
ประจ�าที่ ทุกคนรีบร้อนกันมากต่างจากตอนแรก บรรยากาศในห้องตอนนั้นเงียบมาก
เงียบจนได้ยินเสียงจากรองเท้าส้นสูงกระทบพื้นที่ก�าลังเดินเข้ามา ฉันเห็นสถานการณ์
แบบนี้จึงรู้เลยว่าครูสมหญิงคงเป็นครูที่ดุมากแน่ๆ เพราะถ้าไม่อย่างนั้นเพื่อนๆ ในห้องคง
ไม่รีบวิ่งมากันอย่างแตกตื่นอย่างนี้หรอก
“นารา เงียบๆ นะ เดี๋ยวเธอก็รู้เอง” นัทบอกฉันพร้อมกับยิ้มแบบดูมีเลศนัย
ฉันไม่สงสัยเลย เพราะฉันเดาได้เลยว่าท�าไมนัทจึงขอให้ตัวเองเงียบ ฉันก็ยิ้มกลับให้นัท
เหมือนเป็นการส่งสัญญาณว่าฉันรู้เรื่องว่าท�าไม เกิดอะไรขึ้น
เสียรองเท้าส้นสูงดังกระทบพื้นเข้ามาใกล้ห้องเรียนทุกที น่าตื่นเต้นดีเนอะที่
จะได้รับความรู้จากครูที่โรงเรียนแห่งนี้ โรงเรียนที่ดูพัฒนาและดูมีคุณภาพ
ทางการศึกษามากกว่าโรงเรียนเดิมของฉัน
ครูสมหญิงเดินเข้ามาในห้อง พร้อมกับไม้เรียวที่เหมือนว่าถูกใช้งานต่อๆกัน
มาจากอาจารย์ในสมัยโบราณ เพราะว่าไม้เรียวของครูนั้นดูมีมนต์ขลัง
“นักเรียน เคารพ”
“สวัสดีค่ะ/ครับ”เสียงของนักเรียนทุกคนเหมือนโดนดูดวิญญาณออกจาก
ร่างไปแล้ว มันเป็นน�้าเสียงที่ฟังแล้วไร้ชีวิตชีวาซะเหลือเกิน
“สวัสดีค่ะ นักเรียน” ครูสมหญิงตอบ ฉันรู้สึกอยากเรียนกับครูมากขึ้นไปอีก
เพราะน�้าเสียงของครูเป็นน�้าเสียงที่มีความรู้มาก ฟังแล้วจะรู้สึกว่าครูคนนี้เป็นครูที่น่า
เกรงขามมากและท�าให้ฉันสามารถรับรู้ได้ถึงพลังของความสามารถในการสอน
“มีนักเรียนใหม่ใช่มั้ยคะ” ครูถามขณะครูเช็ครายชื่อของนักเรียน แต่ไม่มีใคร
ตอบจนครูมองลอดผ่านแว่นตา
80 สานกล้าวรรณกรรม 3
