Page 21 - เศรษฐกิจพอเพียง ม.ต้น

14

เรื่องที่ 1 หลักปรัชญาของเศรษฐกิจพอเพียงกับการจัดการทรัพยากรที่มีอยูของตนเอง

ครอบครัว ชุมชน

เศรษฐกิจพอเพียงเปนเศรษฐกิจที่พอเพียงกับตนเองทําใหอยูไดไมตองเดือดรอน มีสิ่งจําเปนที่ทําได

โดยตัวเองไมตองแขงขันกับใคร และมีเหลือเพื่อชวยเหลือผูที่ไมมี อันนําไปสูการแลกเปลี่ยนในชุมชน และ
ขยายไปจนสามารถที่จะเปนสินคาสงออก เศรษฐกิจพอเพียงเปนเศรษฐกิจระบบเปดที่เริ่มจากตนเองและ

ความรวมมือ วิธีการเชนนี้จะดึงศักยภาพของประชากรออกมาสรางความเขมแข็งของครอบครัว ซึ่งมีความ

ผูกพันกับ “จิตวิญญาณ” คือ “คุณคา” มากกวา “มูลคา”
ในระบบเศรษฐกิจพอเพียงจะจัดลําดับความสําคัญของ “คุณคา” มากกวา “มูลคา” มูลคานั้น

ขาดจิตวิญญาณ เพราะเปนเศรษฐกิจภาคการเงินที่เนนที่จะตอบสนองตอความตองการที่ไมจํากัดซึ่งไร
ขอบเขต ถาไมสามารถควบคุมไดการใชทรัพยากรอยางทําลายลางจะรวดเร็วขึ้นและปญหาจะตามมา

เปนการบริโภคที่กอใหเกิดความทุกขหรือพาไปหาความทุกข และจะไมมีโอกาสบรรลุวัตถุประสงคในการ

บริโภค ที่จะกอใหเกิดความพอใจและความสุข (Maximization of Satisfaction) ผูบริโภคตองใชหลัก
ขาดทุนคือกําไร (Our loss is our gain) อยางนี้จะควบคุมความตองการที่ไมจํากัดได และสามารถจะลด

ความตองการลงมาได กอใหเกิดความพอใจและความสุขเทากับไดตระหนักในเรื่อง “คุณคา” จะชวยลด

คาใชจายลงได ไมตองไปหาวิธีทําลายทรัพยากรเพื่อใหเกิดรายไดมาจัดสรรสิ่งที่เปน “ความอยากที่ไมมีที่
สิ้นสุด” และขจัดความสําคัญของ “เงิน” ในรูปรายไดที่เปนตัวกําหนดการบริโภคลงไดระดับหนึ่ง แลวยัง

เปนตัวแปรที่ไปลดภาระของกลไกของตลาดและการพึ่งพิงกลไกของตลาด ซึ่งบุคคลโดยทั่วไปไมสามารถจะ

ควบคุมได รวมทั้งไดมีสวนในการปองกันการบริโภคเลียนแบบ (Demonstration Effects)
จะไมทําใหเกิดการสูญเสีย จะทําใหไมเกิดการบริโภคเกิน (Over Consumption) ซึ่งกอใหเกิดสภาพ

เศรษฐกิจดี สังคมไมมีปญหา การพัฒนายั่งยืน
ประเทศไทยอุดมไปดวยทรัพยากรและยังมีพอสําหรับประชาชนไทยถามีการจัดสรรที่ดี โดยยึด "

คุณคา " มากกวา " มูลคา " ยึดความสัมพันธของ “บุคคล” กับ “ระบบ” และปรับความตองการที่ไมจํากัด

ลงมาใหไดตามหลักขาดทุนเพื่อกําไร และอาศัยความรวมมือเพื่อใหเกิดครอบครัวที่เขมแข็งอันเปนรากฐานที่
สําคัญของระบบสังคม

ในการผลิตนั้นจะตองทําดวยความรอบคอบไมเห็นแกได จะตองคิดถึงปจจัยที่มีและประโยชนของ
ผูเกี่ยวของ มิฉะนั้นจะเกิดปญหาอยางเชนบางคนมีโอกาสทําโครงการแตไมไดคํานึงวาปจจัยตาง ๆ ไมครบ

ปจจัยหนึ่งคือขนาดของโรงงาน หรือเครื่องจักรที่สามารถที่จะปฏิบัติได แตขอสําคัญที่สุด คือวัตถุดิบ ถาไม

สามารถที่จะใหคาตอบแทนวัตถุดิบแกเกษตรกรที่เหมาะสม เกษตรกรก็จะไมผลิต ยิ่งถาใชวัตถุดิบสําหรับใช
ในโรงงานนั้น เปนวัตถุดิบที่จะตองนํามาจากระยะไกล หรือนําเขาก็จะยิ่งยาก เพราะวา

วัตถุดิบที่นําเขานั้นราคายิ่งแพง บางปวัตถุดิบมีบริบูรณ ราคาอาจจะต่ําลงมา แตเวลาจะขายสิ่งของที่ผลิต

จากโรงงานก็ขายยากเหมือนกัน เพราะมีมากจึงทําใหราคาตก หรือกรณีใชเทคโนโลยีทางการเกษตร
เกษตรกรรูดีวาเทคโนโลยีทําใหตนทุนเพิ่มขึ้น และผลผลิตที่เพิ่มนั้นจะลนตลาด ขายไดในราคาที่ลดลง ทําให

ขาดทุน ตองเปนหนี้สิน