Page 288 - ธรรมะบรรยาย2564

๑๑๔ ธรรมะบรรยาย

ท่านเจ้าคุณ พระราชปัญญาวชิโรดม
๒๕ มิถุนายน ๒๕๖๔

่
วันนี้มาพูดถึงเรื่องรัตนปริตร ก็เป็นเรื่องราวที่เคยเล่าให้ฟังวา เป็นเรื่องที่พระพุทธเจ้าทรง
โปรดเสด็จไปที่เมืองเวสาลีซึ่งเกิดโรคระบาด โรคระบาดนี้ก็เกิดขึ้นมาหลายยุคหลายสมัยในครั้งนั้น

พระพุทธเจ้าให้พระอานนท์เรียนรัตนปริตรนี่แหละ พอเรียนแล้วพระอานนท์ก็ไปสาธยายรอบ

กำแพงเมือง ๓ ชั้น คงใช้เวลา ๓ วัน ๓ คืน สวดกว่าจะจบและพระพุทธเจ้าพร้อมด้วยพระสงฆ์ ๕๐๐

รูป ก็อยู่ที่มหาสมาคมในกรุงเวสาลีนั่นแหละ ก็คงสวดอยู่ในเมืองและก็ส่งกระแสจิตไปตามพระ

อานนท์ ก็เหมือนพระคุณเจ้าได้รับการนิมนต์ไปสวดมนต์ที่บ้าน ๙ รูป หรือว่า ๘ รูป หรือว่า ๕ รูป

จะมีองค์หนึ่งถือบาตรน้ำมนต์ไปพรม ส่วนอีกจำนวนหนึ่งก็จะนั่งสวดชยันโต

์
ในสมัยพุทธกาลคงจะเป็นทำนองเดียวกัน พระพุทธเจ้าพร้อมด้วยพระสงฆ ๕๐๐ รูป คงจะนั่ง
สมาธิและก็สาธยายรัตนปริตรไปด้วย ส่วนพระอานนท์ก็ไปสาธยายและก็ประพรมน้ำพระพุทธมนต์

ไปรอบเมืองเวสาลี พอหมด ๓ วัน ๓ คืนก็ปรากฏว่า ประชาชนทั้งหลายรู้สึกว่า ความอึดอัดใจ

เกี่ยวกับความวิตกกังวลใจเกี่ยวกับโรคภัยต่าง ๆ มันคงอันตรธานหายไป ต่างก็แซ่ซ้องสรรเสริญ

พระเถระอานนท์เถระ เมื่อก่อนนี้ทุกข์ทุรนปวดแสบปวดร้อนในร่างกาย มันเหมือนมีโรคภัยไข้เจ็บ

พอได้รับน้ำพระพุทธมนต์แล้วมันหายไปไหนไม่รู้ มีความเบิกบานใจ มีความชุ่มฉ่ำในหัวใจ ตามห้อม

ล้อมพระอานนท์เถระเจ้า ก็ติดตามมาเข้าเฝ้าพระพุทธเจ้าที่มหาสมาคม พระพุทธเจ้าก็ได้แสดง

เรื่องรัตนปริตรว่า เป็นเครื่องป้องกันรักษาเราต้องทำจิตของเราให้ใสอยู่เรื่อย พุทธรัตนก็คือ

พยายามทำใจของเราให้มันใส จะใสด้วยวิธีใด ก็คิดในแง่บวกให้มาก ๆ หรือว่าเราพยายามที่จะ

สาธยายบทสวดว่า พระพุทธเจ้าเป็นผู้ปราศจากกิเลส พระองค์มีพระหทัยประกอบด้วยเมตตา

ปรารถนาดีต่อสรรพสัตว์ทั้งหลาย ระลึกถึงพระคุณของพระพุทธเจ้า ระลึกถึงพระธรรมคำสอนของ

พระพุทธเจ้าว่าเป็นธรรมะที่ยอดเยี่ยม สามารถชื้ช่องทางให้คนทั้งหลายเดินทางไปในทางที่ถูกต้อง

“สวากขาตะ ธัมโม” พระธรรมคำสั่งสอนของพระพุทธเจ้า “สันทิฎฐิโก” สามารถที่จะเข้าใจได้ถ้า

ใครปฏิบัติตาม ปฏิบัติตามไหน ปฏิบัติตามศีล สมาธิ ปัญญานี่แหละ ศีลก็คือการรักษากายของ

ตัวเอง และก็วาจา ทำยังไงถึงจะให้ร่างกายของเราปราศจากโรคภัย ไม่ทำร้ายใคร ไม่ขโมยวัตถุ

่
สิ่งของใคร หรือวารักษาสิทธิเสรีภาพของแต่ละท่าน การพูดจาก็อยู่ในลักษณะ “วจีสุจริต”พูดคำที่

๒๘๘