Page 7 - สัตว์ที่เรียกว่ามนุษย์

สัตว์ที่เรียกว่ามนุษย์

ให้ถูกกาลเทศะ อย่าไปหลงอยู่กับรูปลักษณ์หรือยี่ห้อของมัน ให้เธอรู้ว่าเสื้อผ้าเครื่องนุ่งห่มที่เธอสวมใส่ใช้

สอยมันนั้นก็เพื่อกันแดด ลม ฝน กันร้อนกันหนาว ป้องกันฝุ่นแมลงที่จะมารบกวนร่างกาย ที่ส าคัญเธอจง

นุ่งห่มเพื่อมิให้อุจจาดตาเท่านั้นพอ อย่าได้หลงประดับประดาตกแต่งมันจนเกินงามเพราะเครื่องนุ่งห่มที่

เธอสวมใส่ทั้งหมดนั้น ต่อให้แพงหรือถูก ประณีตหรือหยาบก็ต้องน ามาท าความสะอาดซักล้างความ

สกปรกที่กายขับของเสียออกมาจากทวารทั้งเก้า อันประกอบด้วย ตาสองข้าง หูสองข้าง จมูกสองรู ปาก

หนึ่ง ทวารเบาหนึ่ง ทวารหนักหนึ่ง กระทั้งทางผิวกายที่ห่อหุ้มมันไว้ และสุดท้ายการนอนหลับอันเธอมิ

อาจหลีกเลี่ยงได้ เธอควรให้กายนี้ได้นอนหลับพักผ่อนตามเวลาในที่ปลอดภัย หลับน้อยเกินไปก็ไม่ดี หลับ

มากเกินไปก็ไม่ควรหรือนอนไม่หลับก็จะมีปัญหา นี่คือภาระหน้าที่พื้นฐานของเธอ ซึ่งวันวันหนึ่งก็เห็นสาร

วนวุ่นวายกันอยู่อย่างนี้ตั้งแต่เช้ายันค่ า ตั้งแต่ตื่นยันหลับ เธออย่าได้เพลิดเพลินอยู่กับห้าเรื่องนี้จนลืม

เกื้อกูลสัตว์เหล่าอื่น ให้เธอรู้ว่านี่คือหน้าที่พื้นฐานของเธอที่ต้องปฏิบัติต่อตนเองและผู้อื่น

เธอจงแบ่งสรรทรัพย์ที่หามาใช้จ่ายให้พอดีเป็นสี่ส่วน

เก็บออมหนึ่งส่วนเอาไว้ใช้ยามจ าเป็น ใช้ในการลงทุน

ประกอบอาชีพสองส่วน ใช้จ่ายอีกหนึ่งส่วน ถ้าเธอใช้จ่าย

มากกว่ารายได้ที่เธอหามาความทุกข์ยากล าบากก็จะมาเยือน

เธอจงใช้จ่ายให้น้อยกว่าที่เธอหามาได้เสมอแล้วเธอจะไม่จน

คฤหัสถ์ผู้ครองเรือนนั้นมีสุขในสี่สถานคือสุขจากการไม่มีหนี้

สุขจากการมีทรัพย์ สุขจากการได้ใช้ทรัพย์ และสุขจากตนมี

ความดีคือคิดดีพูดดีท าดี ซึ่งมีค่ามากกว่าสุขทั้งสามอันเธอ

ควรมี ที่ส าคัญมันจะไม่น าพาให้เธอต้องก้าวล่วงเวรภัยทั้งหลายอันเป็นบาปอกุศล เธออย่าได้จมอยู่ใน

ราคะ โทสะ โมหะ เธอจงรู้ด้วยว่าราคะมีโทษน้อยแต่คลายช้า โทสะมีโทษมากคลายเร็ว ส่วนโมหะมีโทษ

มากคลายช้า ดังนั้นเธอจงส ารวมระวังอย่าให้มันครอบง าเธอได้ สิ่งทั้งหลายทั้งปวงไม่ควรยึดมั่นถือมั่น ว่า

มันเป็นของของเธอ สุดท้ายเธอต้องทิ้งมันไว้ทั้งหมดทั้งสิ้น แม้กระทั้งบุญและที่มิใช่บุญ เธอจงรู้ไว้ว่า

หน้าที่อันแท้จริงสูงสุดของเธอคือหาที่สุดแห่งทุกข์ต่างหากล่ะ ดังนั้นสิ่งที่จ าเป็นเร่งด่วนที่สุดของ

ชีวิต เหนือสิ่งอื่นใดที่เธอควรรู้นั่นคืออริยสัจสี่ อันเป็นวิชชาที่จะพาเธอให้พ้นไปจากโลกทั้งสาม จะได้

ไม่เสียรอบการเกิด เธอจงจ าไว้ว่าการเกิดทุกคราวเป็นทุกข์ร่ าไป คือต้องแตกดับในที่สุด แล้วเธอยังจะโหย

หาหรือปรารถนาการเกิดอยู่อีกหรือ

~ ๖ ~ หญ้าพันปี