Page 9 - สัตว์ที่เรียกว่ามนุษย์

สัตว์ที่เรียกว่ามนุษย์

กระท าให้แจ้งซึ่งโลกนี้และโลกหน้าด้วยปัญญาอันยิ่งเองแล้วสั่งสอนประชาชนให้รู้ตามไม่มีในโลก ๗.เกิด

ในถิ่นเจริญใจกลางประเทศ แต่เขามีปัญญาทึบ บ้าใบ้ ไม่สามารถรู้ภาษาการสื่อสารว่าอะไรดีอะไรชั่ว ๘.

ตถาคตไม่ได้แสดงธรรมไว้ ถึงแม้บุคคลผู้นี้จะเกิดในถิ่นเจริญใจกลางประเทศ และมีปัญญาดี ไม่บ้าใบ้ ทั้ง

สามารถจะรู้ภาษาการสื่อสารว่าอะไรดีอะไรชั่ว ก็ไม่มีโอกาสได้ประพฤติพรหมจรรย์ ดังนั้นโอกาสเดียวที่

สัตว์จะได้ประพฤติพรหมจรรย์คือตถาคตอุบัติขึ้นแล้วในโลกนี้ และบุคคลนี้เกิดในถิ่นเจริญใจกลาง

ประเทศ ทั้งมีปัญญาดี ไม่บ้าใบ้ สามารถเพื่อจะรู้ภาษาการสื่อสารว่าอะไรดีอะไรชั่วได้ และซึ่งบัดนี้สาม

สิ่งนั้นเธอมีมันครบถ้วนแล้ว เธอจะรีรออะไรอีกหรือ

เธอจงประพฤติพรหมจรรย์ ไม่ขาด ไม่ทะลุ ไม่ด่าง ไม่พร้อย บริสุทธิ์ บริบูรณ์ เป็นพรหมจารี

ถูกต้องตามเวลา แม้เธอประพฤติเว้นขาดจากการอยู่ร่วมความเป็นคู่ๆกับสตรี แต่ถ้าเธอ ๑.ยินดีการขัดสี

ลูบไล้ให้อาบน้ าและการบีบนวดของสตรี ๒.กระซิกกระซี้หยอกล้อเล่นหัวกับสตรี พอใจชอบใจถึงความ

ปลื้มใจด้วยการเสสรวลเฮฮานั้น ๓.เหลียวมองจ้องดู จ้องมองสบตาของสตรีด้วยตาของตน ๔.ได้ฟังเสียง

สตรีหัวเราะอยู่ก็ดี ขับร้องอยู่ก็ดี ร้องไห้อยู่ก็ดี ข้างนอกผนังห้องก็ดี ข้างนอกก าแพงก็ดี พอใจชอบใจถึง

ความปลื้มใจด้วยเสียงนั้น ๕.ตามนึกถึงการหัวเราะ พูดเล่นหัว กับสตรีในช่วงเวลาที่ผ่านมา พอใจ ชอบใจ

ถึงความปลื้มใจด้วยอาการนั้น ๖.ได้เห็นคฤหบดีก็ดี บุตรหลานของคฤหบดีก็ดี ผู้เอิบอิ่มพรั่งพร้อมด้วย

กามคุณ ๕ บ าเรอตนอยู่ พอใจ ชอบใจ ถึงความปลื้มใจด้วยการบ าเรอนั้น ๗.ปรารถนาเพื่อเป็นเทพเจ้า

หรือเทพองค์ใดองค์หนึ่งว่าเราจักได้เป็นเทพเจ้าหรือเทพองค์ใดองค์หนึ่ง ด้วยศีล พรต ตบะ หรือ

พรหมจรรย์นี้ พอใจ ชอบใจถึงความปลื้มใจ ด้วยความปรารถนานั้น ถ้าเธอยังประพฤติอย่างใดอย่างหนึ่ง

ในเจ็ดอย่างก็ชื่อว่าขาด ทะลุ ด่าง พร้อยแห่งพรหมจรรย์ เป็นการประพฤติพรหมจรรย์ไม่บริสุทธิ์ยัง

ประกอบด้วยเมถุนสังโยค ไม่พ้นไปจากชาติ ชรา มรณะ โสกะ ปริเทวะทุกข์โทมนัส และอุปายาส ไม่อาจ

หลุดพ้นไปจากกองทุกข์ได้ ดังนั้นเธอจงพากเพียรเว้นมันให้จงหนัก

เธอจงรู้จักสั่งสมบุญ เธออาจเข้าใจบุญเพียงแค่การให้ทานเป็น

การท าบุญ แต่ตถาคตบอกทางแห่งบุญไว้สามทางคือ ๑.บุญ

ส าเร็จด้วยทานคือการให้ เมื่อเธอท าทานเธอจงให้ด้วยความ

เคารพ พร้อมทั้งรู้จักวางจิตให้เป็น อย่าได้หวังผลในทาน แต่จง

ให้เพื่อปรุงแต่งจิต ให้ทานนั้นเป็นการลดความตระหนี่ ยินดีใน

~ ๘ ~ หญ้าพันปี