Page 20 - พระจันทร์ซ่อนหา
P. 20
26 l พ ร ะ จั น ท ร์ ซ่ อ น ห า
“เอ่อ...ฉัน...ฉันชื่อดินจ้ะ...ดอกดิน แหน่หินโหน หรือคุณจะเรียกฉัน
ว่าหนูดินก็ได้”
หญิงสาวกลั้นใจพูดด้วยเสียงเหน่อๆ อย่างที่ซักซ้อมเอาไว้ แต่ยังพูด
ไม่ทันจบ คนตรงหน้าก็สวนออกมาด้วยค�าถามชวนอึดอัดใจ
“เป็นผู้หญิงท�าไมถึงชื่อดอกดิน”
โชคดีที่เธอเตรียมค�าตอบเอาไว้แล้ว เลยพอจะเอาตัวรอดถูไถไปได้
ไม่ยากนัก
“เอ่อ พอดีทางอ�าเภอฟังเพี้ยนน่ะจ้ะ พ่อกับแม่ของฉันเลยปล่อยเลย
ตามเลย”
พอเห็นฝ่ายนั้นเงียบไป ไม่รู้ว่าไม่เชื่อหรือเพราะก�าลังคิดหนัก หญิง
สาวเลยรีบเลื่อนสายตาไปมองคนที่นั่งเงียบมาตลอดแทน พร้อมส่งยิ้ม
เจื่อนๆ ให้อย่างฝากเนื้อฝากตัว จากหางตาเห็นนายเคราครึ้มเหยียดริมฝีปาก
แปลกๆ ราวกับจะยิ้มก็ไม่ใช่ จะหน้าบึ้งก็ไม่เชิง เขาคงไม่พอใจที่โดนมอง
ข้ามไปเสียดื้อๆ แต่หญิงสาวคิดว่าไม่ได้ท�าอะไรผิด
ก็ใครกันจะทนโดนองคุลิมาลจ้องด้วยสายตาประหัตประหารอยู่ได้
ภาสันต์คงอ่านใจเธอออก เลยส่งยิ้มบางๆ มาให้อย่างให้ก�าลังใจ และ
บอกด้วยน�้าเสียงอ่อนโยนว่า
“งั้นหนูดินลองเล่าประวัติของเธอให้พวกเราฟังหน่อยสิ”
หญิงสาวสูดลมหายใจลึกยาวเข้าปอด เพราะแม้จะเคยท่องจ�ามานับ
ร้อยครั้ง แต่ก็ยังตื่นเต้นอยู่ดี มือเรียวจึงขยับแว่นตาที่ท�าท่าจะเลื่อนหลุด
ตกมาตรงปลายจมูกอย่างเตรียมพร้อม และเริ่มต้นเล่าประวัติของตนเอง
ออกไป
ประวัติที่ไม่คุ้นหูเลยสักนิด
พร้อมๆ กับสังเกตเห็นนายเคราครึ้มโรคจิตยกมือขึ้นกอดอก และ
เอนหลังพิงเก้าอี้มองจ้องมาด้วยสายตาคมปลาบดุจใบมีด คงเป็นเพราะแบบ
นี้เองที่ท�าให้เขามาท�าหน้าที่สอบสัมภาษณ์ผู้สมัครงานด้วยทั้งๆ ที่ไม่จ�าเป็น
