Page 15 - พระจันทร์ซ่อนหา
P. 15
อุ ม า ริ ก า ร์ l 21
“ค่ะ ความลับ...” คนพูดพยักหน้าย�้าเสียงหนักแน่น
“ฟังดูแล้วคล้ายๆ ขายวิญญาณให้ปีศาจอย่างไรก็ไม่รู้”
ชายหนุ่มที่นั่งเงียบมานานวิจารณ์ออกมา พร้อมหรี่ตาลงน้อยๆ และ
มองแอร์โฮสเตสสาวด้วยสายตาครุ่นคิดระคนไม่เชื่อถือ
“ความลับค่ะไม่ใช่วิญญาณ และฉันก็คิดว่ามันคุ้มค่า ถ้าต้องแลก
ความลับสักเรื่องกับการได้ออกไปจากเกาะร้างนี่” แอร์โฮสเตสสาวสวยแย้ง
เสียงนุ่มนวล
“แต่ฉันไม่มีความลับอะไรจะเล่า” ลายรุ้งท้วง เหมือนไม่เห็นด้วยกับ
ความคิดนี้
“ฉันเชื่อว่า...ทุกคนมีความลับด้วยกันทั้งนั้น แต่จะเล็กหรือใหญ่
ส�าคัญหรือไม่ส�าคัญเท่านั้นเอง” คนพูดพูดพร้อมจ้องตาลายรุ้งนิ่งนาน จน
หญิงสาวผู้นั้นต้องหลบตาไป
“งั้นคุณก็เล่าความลับของคุณออกมาก่อนสิ หรือคุณไม่อยากไปจาก
ที่นี่”
เสียงของตะวันรุ่งเหมือนท้าทาย ท�าให้คนถูกท้าคลี่ยิ้มบางๆ ทว่าเศร้า
สร้อยตอนตอบเสียงแผ่วเบาว่า
“ฉันเล่าแน่ค่ะ เพราะฉันยินดีท�าทุกอย่างเพื่อให้ได้ออกไปจาก
พันธนาการนี้อยู่แล้ว แต่...ฉันจะไปไม่ได้ ถ้าผู้โดยสารอย่างพวกคุณยัง
ไม่ได้ไป ตกลงพวกคุณจะเล่าไหมคะ”
คนถามมองกวาดตาไล่มาบนใบหน้าพวกเธอทีละคน และเหมือนจะ
หยุดนิ่งที่หญิงสาวนานกว่าคนอื่นๆ เธอเลยตัดสินใจได้ในวินาทีนั้น พร้อม
สังเกตเห็นป้ายชื่อแอร์โฮสเตสสาวระบุเอาไว้ว่า ‘รวงข้าว วงศ์วิโรจน์’
“ได้ ฉันจะเล่า”
ไม่รู้เหมือนกัน ว่าอะไรดลใจให้พูดประโยคนั้นออกไป ท�าให้ทุกคน
หันมามองเป็นตาเดียว และเธอก็เชื่อว่าค�าพูดคือนายของตัวเองเสียด้วย
หญิงสาวจึงไหวไหล่น้อยๆ พร้อมกลั้นใจบอกทุกคนที่นั่งรอบกองไฟนั้นด้วย
