Page 12 - พระจันทร์ซ่อนหา
P. 12
18 l พ ร ะ จั น ท ร์ ซ่ อ น ห า
“แล้วที่นี่คือที่ไหนคะ”
“เกาะร้าง...หนึ่งในหลายร้อยเกาะของฟิลิปปินส์ค่ะ”
คนตอบตอบด้วยท่าทางสบายๆ ขณะที่ดวงหน้าหวานละมุนยังคงมี
รอยยิ้มอ่อนโยนประดับไว้ อย่างคนที่ถูกฝึกมาดีเพื่อให้รับมือกับสถานการณ์
ฉุกเฉินที่เกิดขึ้น หรือไม่เช่นนั้นก็คงเพราะมีญาณพิเศษล่วงรู้อนาคตจนไม่
วิตกกังวลต่อสถานการณ์รอบตัว และเมื่อแอร์โฮสเตสสาวสวยเห็นเธอมอง
อย่างครุ่นคิดจึงพูดเสริมต่อว่า
“แต่ไม่ต้องห่วงนะคะ เครื่องส่งสัญญาณฉุกเฉินจะท�างานอัตโนมัติ
หลังจากเครื่องบินตก ฉันว่าป่านนี้หน่วยกู้ภัยคงพยายามหาทางเข้ามาช่วย
พวกเราแล้วละค่ะ”
เธอพยักหน้า แต่อดพึมพ�าไม่ได้
“แต่ท�าไมพวกเขาถึงยังไม่มาช่วยเราเสียที”
“คงเพราะพายุเพิ่งสงบเมื่อหัวค�่านี่เองค่ะ แต่คลื่นลมยังแรงอยู่ เรือ
เลยคงไม่กล้าออกจากฝั่ง และบริเวณนี้ก็มีหินโสโครกมากเหลือเกิน โชคดี
ที่คืนนี้เรามีคนที่รู้วิธีก่อกองไฟขึ้นจากฟืนเปียกๆ เลยพอจะไล่แมลงและส่ง
สัญญาณควันออกไปได้บ้าง ไม่เหมือนเมื่อวานที่ชุลมุนกันมาก แถมฝนก็
ตกไม่ขาดเม็ดเลย”
นี่เองคือเหตุผลของกองไฟสามกองที่ถูกจุดขึ้นจากฟืนเปียกๆ ได้
อย่างไม่น่าเชื่อ ทั้งคนจุดก็ดูจะมีความรู้ไม่น้อย เพราะใช้ขอนไม้ขนาดเขื่อง
วางขัดกันเป็นฐานอีกชั้นหนึ่งเพื่อกันไม่ให้กองไฟสัมผัสโดนพื้นทรายซึ่งเปียก
ชื้น
ภาพที่เห็นท�าให้หญิงสาวนึกสะท้อนใจถึงใครคนหนึ่ง
ถ้าเพียงมีเขาอยู่ด้วย...
นึกได้เท่านี้ก็ต้องกัดริมฝีปากล่างอย่างแรงเพื่อเรียกสติตนเองให้
กลับมา เพราะตอนนี้เธออยู่ห่างจากเขานับพันนับหมื่นกิโล ถึงจะสวดวิงวอน
ต่อสวรรค์สักเพียงไร ค�าอธิษฐานนี้ก็คงไม่มีทางสัมฤทธิผล
